عوامل موثر در ارزشیابی آموزش بالینی از دیدگاه رزیدنت های دانشگاه علوم پزشکی تبریز در سال ۱۳۸۸

مقدمه: یکی از رویکردهای ارتقای کیفیت آموزش، ارزشیابی عملکرد آموزشی اساتید است. یکی از متداول ترین این روش ها ارزشیابی آموزش توسط دانشجویان است. این مطالعه به منظور تعیین عوامل موثر در ارزشیابی اساتید بالینی از دیدگاه رزیدنت های دانشگاه علوم پزشکی تبریز در سال ۱۳۸۸ اجرا شد. روش ها: این مطالعه به صورت توصیفی مقطعی انجام گرفت. جامعه مورد مطالعه کلیه دانشجویان دوره تخصصی (دستیاران) مشغول به تحصیل در دانشگاه علوم پزشکی تبریز در خرداد ۱۳۸۸(۳۶۰ نفر) بود که به روش سرشماری وارد مطالعه شدند. ابزار سنجش پرسشنامه ای محقق ساخته با ۴۴ سوال بود که در دو بخش تنظیم شد. داده های به دست آمده در نرم افزار SPSS تحلیل شدند. داده ها با استفاده از آمار توصیفی ارائه شدند. برای مقایسه میانگین حیطه های اصلی ارزشیابی از تست آماری ANOVA استفاده شد. نتایج: در حیطه فرایند آموزش بالینی ۴/۹۴ درصد دستیاران آموزش در حین عمل جراحی را مهم ترین عامل دانستند. در فرایند تدریس، توانایی در تفهیم درس را در ۸۶ درصد و در حیطه دانش و مهارت، توان علمی و دانش تخصصی استاد در ۵/۹۳ درصد و در حیطه ویژگی های فردی و اخلاقی، عدم سوگیری و تحقیر دانشجویان در ۷۹ درصد موارد مهم ترین عامل دانسته شد. از دیدگاه دستیاران شرکت کننده در مطالعه مهم ترین حیطه آموزشی موثر در ارزشیابی اعضای هیات علمی بالینی فرایند آموزش بالینی با میانگین ۳۹/۴ و دانش و مهارت اساتید با میانگین ۲۹/۴ بود. نتیجه گیری: عوامل مرتبط با آموزش در چهار حیطه آموزش بالینی، فرایند تدریس، دانش و مهارت و خصوصیات فردی در ارزشیابی اعضای هیات علمی بالینی مهم تلقی گردید. با توجه به اهمیت آموزش بالینی در تربیت نیروی انسانی متخصص در نظام سلامت پیشنهاد می گردد در ارزشیابی اعضای هیات علمی بالینی، به آموزش بالینی و عملی اهمیت بیشتری داده شود.

Keywords:

Clinical Education , Residency , Student-based Evaluation , Faculty Evaluation , ارزشیابی , آموزش بالینی , دستیاران تخصصی , دیدگاه