محیط آموزشی بخش های اصلی بالینی بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی ایران از دیدگاه فراگیران بر اساس مدل DREEM

مقدمه: استفاده از الگوی DREEM (Dundee Ready Education Environment Measure) به عنوان ابزار تشخیصی برای بررسی مشکلات درسی و نیز اثربخشی تغییر در آموزش و شناسایی تفاوت محیط واقعی با محیط مطلوب بکار می رود. این ابزار فضای محیط آموزشی و یادگیری را اندازه می گیرد. هدف از این مطالعه، بررسی نظرات دستیاران و کارورزان چهار بخش اصلی بالینی در چهار بیمارستان اصلی دانشگاه علوم پزشکی ایران در مورد محیط آموزشی بود. روش ها: این مطالعه توصیفی مقطعی با استفاده از ابزار استاندارد DREEM با مختصر تغییراتی متناسب با فرهنگ ملی در چهار بخش اصلی بالینی (داخلی، کودکان، جراحی و زنان) در چهار بیمارستان دانشگاه (علی اصغر (ع)، رسول اکرم (ص)، فیروزگر و اکبرآبادی) انجام شد. پرسشنامه های ۵۰ سوالی در پنج حیطه یادگیری، استادان، درک دانشجو از توانایی علمی خود، فضای حاکم بر محیط آموزشی و درک دانشجو از شرایط اجتماعی خود، میان دستیاران (۸۶ نفر) و کارورزان (۱۰۷ نفر) توزیع شد. داده های حاصل توسط نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل گردید. نتایج: میانگین امتیازات کسب شده در پنج حیطه ۶/۱۴۰ از مجموع ۲۰۰ امتیاز محاسبه شد که گرایش بیشتر به سمت مثبت را نشان داد. میانگین حیطه های پنج گانه تفاوت معنی داری را نشان نداد. میانگین حیطه ها با ۳/۷۰ درصد نسبتا مطلوب ارزیابی شد. نظرات دو جنس در فراگیران تفاوت معنی دار نشان نداد. نظرات دستیاران نسبت به کارورزان تفاوت معنی دار داشت. مجموع امتیازات بخش زنان بطور معنی دار کمتر از بخش های داخلی و کودکان بود اما با بخش جراحی تفاوت معنادار نداشت. نتیجه گیری: اگرچه محیط آموزشی بخشهای بالینی در دانشگاه با گرایش بیشتر به سمت مثبت و نسبتا مطلوب (در بخشهای داخلی و کودکان) ارزیابی شد. اما توجه بیشتر استادان به رعایت اصول طراحی آموزشی و ایجاد فضای مناسب آموزشی به منظور یادگیری بهتر دانشجو، ضروری است. از الگوی DREEM برای پایش و سنجش اصلاح و تغییر در برنامه می توان استفاده کرد.

Keywords:

DREEM Model , Educational climate , Clinical wards , Changes in educational programs , Educational environment. , الگوی DREEM , فضای آموزشی , بخش های بالینی , تغییر در برنامه های آموزشی , محیط آموزشی