اثربخشی آموزش پیشگیری از خودکشی بر واکنش پذیری شناختی، افکار خودکشی و سلامت اجتماعی در اقدام کنندگان مجدد به خودکشی

مقدمه: در پاسخ به افزایش روزافزون میزان خودکشی و اقدام مجدد به خودکشی در جهان که آز آمار قابل توجهی برخوردار است؛ توجه و تمرکز روی توسعه و اجرا مداخلات پیشگیری کننده از خودکشی افزایش یافته است. هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش پیشیگیری از خودکشی بر واکنش­پذیری شناختی، افکار خودکشی و سلامت اجتماعی در اقدام کنندگان مجدد به خودکشی بود. روش کار: این پژوهش به صورت نیمه آزمایشی از نوع پیش­آزمون و پس­آزمون با گروه کنترل انجام شد. جامعه آماری پژوهش حاضر کلیه درمانجویان اقدام کننده مجدد به خودکشی در سال ۱۴۰۰ در شهرستان مهاباد در محدوده سنی ۲۰ تا ۳۴ سال بودند که از این جامعه تعداد ۴۰ نفر بر اساس روش نمونه­گیری دردسترس و منطبق با معیارهای ورود و خروج انتخاب شده و در دو گروه مداخلهو  کنترل هر گروه ۲۰ نفر جایگرین شدند. برای جمع­آوری داده­ها از پرسنامه سلامت اجتماعی کییز (۲۰۰۴)، مقیاس افکار خودکشی بک (۱۹۷۶) و پرسشنامه واکنش­پذیری شناختی ون در دوئز و ویلیامز (۲۰۰۳) استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده­ها با روش آماری تحلیل کوواریانس چندمتغیره انجام شد. یافته­ها: نتایج پژوهش نشان داد که برنامه آموزش پیشگیری از خودکشی بر واکنش­پذیری شناختی، افکار خودکشی و سلامت اجتماعی در اقدام کنندگان مجدد به خودکشی تاثیر دارد (۰۵/۰>P). در واقع برنامه آموزش پیشگیری از خودکشی باعث کاهش واکنش­پذیری شناختی و افکار خودکشی و افزایش سلامت اجتماعی در آن­ها می­شود.   نتیجه­گیری: بنابراین برنامه آموزش پیشگیری از خودکشی به عنوان روش­ درمانی در کاهش خودکشی و بهبود سلامت اجتماعی این افراد پیشنهاد می­گردد.

Keywords:

Suicidal thoughts , social health , cognitive reactivity , Prevention. , افکار خودکشی , سلامت اجتماعی , واکنش پذیری شناختی , پیشگیری