بررسی تاثیر ارتباط درمانی مبتنی بر نظریه پپلاو بر میزان اضطراب و تاب آوری بیماران بستری در بخش کرونا بیمارستان خاتم الانبیا تهران در سال ۱۴۰۱

مقدمه: در راستای کاهش استرس و اضطراب ناشی از شیوع بیماری کووید- ۱۹، متغیر روان شناختی سودمند و اثربخشی همچون تاب آوری، می تواند نقش سازگارانه ایفا کند. همچنین، ارتباط درمانی یک ارتباط معنی دار و هدفمند بین پرستار و بیمار در جهت حل مشکلات بیمار و ایجاد واکنش های سازگارانه می باشد. روش: در یک مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه شاهد، با استفاده از پرسشنامه های اضطراب کرونا و تاب آوری کونور و دیویدسون، ۶۰ نفر از بیماران واجد شرایط و تخصیص تصادفی در گروه مداخله و شاهد (۳۰ نفر)، مراحل ارتباط درمانی مبتنی بر نظریه پپلاو (آشنایی، شناسایی، بهره برداری برنامه ریزی مراقبتی و ارزشیابی و اختتام) با هماهنگی قبلی و با توجه به برنامه درمانی بیماران کرونایی انجام شد. اطلاعات از طریق آزمون های آماری پارامتری و ناپارامتری با استفاده از نرم افزار نسخه ی ۲۲ spss تحلیل شد. یافته ها: میانگین شاخص اضطراب کرونا در گروه مداخله، از ۲۱/۰±۹۵/۱، به ۱۱/۰±۶۸/۱ بعد از مداخله کاهش یافت. همچنین میانگین شاخص تاب آوری در گروه مداخله، از ۴۶/۰±۹۳/۱، به ۲۸/۰±۳۴/۲ بعد از مداخله افزایش یافت که نتایج آزمون تی زوجی نشان دهنده اختلاف آماری معناداری قبل و بعد در گروه مداخله نسبت به گروه شاهد است(۰۰۱/۰>p). بر اساس نتایج آزمون تحلیل کوواریانس، اختلاف شاخص اضطراب کرونا و تاب آوری، بین دو گروه مداخله و کنترل در مرحله بعد از مداخله از لحاظ آماری معنادار بود(۰۰۱/۰>p). نتیجه گیری: با توجه با تاثیر مدل ارتباط درمانی مبتنی بر نظریه پپلاو بر اضطراب و تاب آوری، انجام مداخلات آموزشی جهت استفاده بیماران مبتلا به بیماری های مزمن و مراقبین از روش ارتباط درمانی و همچنین کاربرد نتایج روش ارتباط درمانی مبتنی بر روش پپلاو جهت استفاده بحران ها و اپیدمی های پیش رو توصیه می شود.

Keywords:

Therapeutic Communication , Peplav's theory , Corona , Anxiety , Resilience. , ارتباط درمانی , نظریه پپلاو , اضطراب کرونا , تاب آوری.