تعلق اجتماعی به مکان، راه پنهان توسعه پایدار(رابطه حس مکان و پایداری اجتماعی در باغ و عمارت خسروآباد سنندج )

خانه های تاریخی ایران به دلیل داشتن اصول و ارزش های ویژه، یکی از الگوها و افتخارات معماری این مرز و بوم به شمار می روند و آنچه مسلم است از بین رفتن بسیاری ازآن ارزش ها در فضاهای زیستی جدید به نام مسکن می باشد.از این رو از آنجایی که مسکن بیشترین و مهمترین ساخته مصنوع بشر است ، اعمال نگاه پایدار به ساخته های مسکونی می تواند تاثیر شگرفی در فرآیند توسعه پایدار داشته باشد.در این راستا با توجه به نابسامانی های موجود در فضاهای مسکونی و بافت شهری جامعه امروزمان، توجه به مفهوم پایداری و توسعه پایدار از دیدگاه اجتماعی و ارتباط آن با ارتقای حس تعلق به مکان از سایر جنبه های زیست محیطی و اقتصادی آن ضروری تر احساس می شود. به دنبال این دیدگاه در این پژوهش جنبه های مختلف نیازهای آدمی و نحوه برآورده شدن این نیازها در خانه های سنتی و اصل رویکرد اجتماعی و حس تعلق به مکان درخانه ،که فرهنگ و شیوه زندگی اوست ، بررسی شده است . نگاهی به عوامل موثر در پایداری اجتماعی در خانه و بررسی آن ها در عمارت و باغ خسروآباد سنندج، مطالعه راهکارهای ابتکاری پیشینیان برای دستیابی به پاسخ مطلوب در کالبد خانه های سنتی و توجه به اصل حس مکان و ارتباط آن با رویکرد پایداری اجتماعی بر اساس نتایج به دست آمده از اهداف این پژوهش است .روش انجام این تحقیق کاربردی است .نتایج حاصل از مطالعه نشان دادند برخی تغییراتی که در خانه های معاصر رخ داده است ، مانند حذف فضای باز و فضای بینابین در خانه های امروز، عدم توجه به سلسله مراتب و حریم در فضاهای خانه و مجتمع های مسکونی ، نبود فضای مناسب برای تعامل بین همسایگان و در نظر نگرفتن نیازهای رفتاری ساکنان و شیوه زندگی آنان منجر به عدم پایداری و حس تعلق در خانه های معاصر گشته است .در نهایت با توجه به مطالعات انجام گرفته ،این عوامل در باغ و عمارت خسرواباد سنندج بررسی شده و راه حل هایی به منظور خلق خانه هایی انسانی و پایدار که شرایط مناسب سکونت وآسایش انسان را فراهم می آورد، ارائه می شود.

Keywords:

معماری سنتی ایران , عمارت خسروآباد سنندج , پایداری اجتماعی , حس مکان