ارائه مدل پارادایمی توسعه سازگار سازی پویا با مکان های ورزشی درنوجوانان پسر ورزشکار

تحقیق حاضر با هدف ارائه مدل پارادیمی توسعه سازگاری فردی اجتماعی دانش آموزان در محیط های ورزشی طراحی و اجرا گردید. روش تحقیق آمیخته و جامعه آماری بخش کیفی شامل تمامی متخصصان و خبرگان آگاه به موضوع تحقیق بودند. جامعه آماری بخش کمی شامل دانش آموزان ورزشکار پسر مقطع متوسطه فارس، کهگیلویه و بویراحمد و بوشهر بود ند. روش نمونه گیری تحقیق حاضر به صورت طبقه ای تصادفی بود جهت بررسی یافته های توصیفی تحقیق از میانگین و انحراف استاندارد در بخش استنباطی تحقیق، از آزمون کلوموگراف اسمیرنف استفاده شد. همچنین از آزمون معادلات ساختاری جهت بررسی و آزمون مدل استفاده گردید . کلیه روند تجزیه و تحلیل داده های در نرم افزارهای spss و pls انجام شد. نتایج تحقیق نشان داد که شرایط علی بر پدیده اصلی تاثیر معناداری دارد (۶۱۲/۰= تاثیر، ۹۷۵/۸= تی). نتایج همچنین نشان داد که پدیده اصلی بر راهبردها تاثیر معناداری دارد (۳۸۷/۰= تاثیر، ۵۳۸/۳= تی). نتایج نشان داد که شرایط زمینه ای بر راهبردها تاثیر معناداری دارد (۳۱۹/۰= تاثیر، ۹۱۳/۳= تی) و شرایط مداخله گر بر راهبردها تاثیر معناداری دارد (۲۶۴/۰= تاثیر، ۶۸۱/۲= تی). همچنین راهبردها بر پیامدها تاثیر معناداری دارد (۷۴۳/۰= تاثیر، ۸۴۵/۱۵= تی). مطابق با نتایج مشخص گردید که مدل پارادایمی تحقیق از برازش مطلوبی برخوردار می باشد. بنابراین جهت توسعه سازگاری فردی اجتماعی دانش آموزان در محیط های ورزشی می بایستی راهبردهای مدیریتی و ورزشی در جهت دستیابی به پیامدهای فردی و ورزشی را اجرایی نمود تا بتوان انتظار داشت، شرایطی جهت حضور دانش آموزان در محیط های ورزشی فراهم گردد.

Keywords:

سازگاری اجتماعی , سازگاری فردی , ورزش , محیط های ورزشی , مدرسه