تاب آوری محلات محصور و مجتمع های مسکونی در زمان بیماری کووید ۱۹

تاب آوری مفهوم جدیدی است که بیشتر در مواجهه با ناشناخته ها و در برابر تهدیدات به کار برده می شود. در این میان نوع نگرش به موضوع تابآوری و نحوه تحلیل آن در چگونگی شناخت مسایل شهری و علل پیدایش آن نقش کلیدی دارد و از طرف دیگر سیاست ها و اقدامات تقلیل خطر و نحوه رویارویی با آن را تحت تاثیر قرار می دهد . تابآوری به دو دلیل مهم است ، نخست اینکه آسیب پذیری نظامهای اجتماعی به طور کامل قابل پیشبینی نیست . دوم این که مردم در شهرهای تاب آور در مواجهه با حوادث بهتر عمل می کنند .در این میان از جمله مسایل مهم و جدید در حوزه شهری که نیاز به پرداختن به موضوع تاب آوری شهری را دو چندان کرده است گسترش کرونا ویروس است .اگر تاریخ زمین را مطالعه کنیم ، متوجه می شویم ، این اولین بار نیست که در دنیا چنین بحران جهان شمول و فراگیری رخ داده و کل جهان را به نگرانی فرو برده است .شیوع ویروس کرونا در شهرهای ایران اهمیت مطالعه تاب آوری در برابر بیماری ها را در مباحث شهری و مسکونی بیشتر کرده است . اپیدمی کرونا که به عنوان یکه پدیده غیر منتظره قلمداد می شود، تاب آوری فضا های مسکونی و معابر در سراسر جهان وبخصوص ایران را به چالش کشیده است . در این پژوهش ابتدا با مرور ادبیات و مبانی نظری حول موضوع و سپس جمع آوری داده ها از طریق مطالعات میدانی در فضا های مسکونی و محلات و مطالعات کتابخانه ای ، جهت بررسی تاثیر کرونا بر میزان حضور پذیری مردم در فضاهای مسکونی و محلات ، بررسی اثرات کرونا بر میزان تعاملات اجتماعی در فضاهای عبوری ،مسکونی و شناسایی الگوهای رفتاری مردم در فضاهای ذکر شده در دوران کرونا انجام میگیرد.در پایان نتایج و یافته ها تحت عنوان الگو های رفتاری و طراحی مناسب با شرایط اپیدمی در فضا های مسکونی و محلات ارائه می شوند.

Keywords:

کووید ۱۹ , تاب آوری , مجتمع مسکونی , اپیدمی , ویروس کرونا