روزنامه نگاری، خطر و میهن پرستی /نوشته :سیلویا واسیبورد/ ترجمه سهیلا صابری

بسیاری گفته اند روزنامه نگاری بعد از یازدهم سپتامبر نوعی ”روزنامه نگاری جدید“ است. اگر روزنامه نگاری قدیم را براساس واقع بینی و بی طرفی و همچنین سطحی بودن اخبار آن تعریف کنیم روزنامه نگاری جدید علاوه بر آنکه به حوادث خبری جهانی توجه می کنند، این حوادث را با نگاه ارزشگذارانه چاپ می کنند. رسانه ها در این حوزه تبدیل به منطقه تماس میان جامعه و خطر شده اند، خطری که تاثیرگذار بر هویت فردی و جمعی است. این روزنامه نگاری در برگیرنده روح وطن پرستی است که از قرار معلوم، اصول معمول روزنامه نگاری را در تگنا قرار می دهد. روزنامه نگاری بر مبنای اصل وطن پرستانه به نوعی در صدد یافتن و باز آفرینی خود در متن جامعه است و بیشتر تمایل دارد تا دوست داشته شود تا اینکه مورد باور مردم قرار گیرد. درباره اینکه عوامل ایجاد روزنامه نگاری وطن پرستانه چیست، نظرات گوناگونی ارائه شده است، اما ضعف این نوع روزنامه نگاری در پوشش های خبری مربوط به سیاه زخم آشکار شد. چارلز تیلور پیشنهاد می کند روزنامه نگاری وطن پرستانه به چند سوال مهم پاسخ گوید.

Keywords:

روزنامه نگاری بحران , بازدهم سپتامبر و روزنامه نگاری آمریکایی , روزنامه نگاری وطن پرستانه , لطمه روحی