مقایسه کفایت اجتماعی و خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان دارای نیازهای ویژه در سه شیوه آموزش تلفیقی، استثنایی و عادی

هدف این پژوهش مطالعه کفایت اجتماعی و خودکارآمدی تحصیلی دانش­آموزان دارای نیازهای ویژه در سه شیوه آموزشی موجود (تلفیقی، استثنایی و عادی) در کشور بود. روش مطالعه علی -مقایسه­ای بود. از دانش­آموزان پایه­های چهارم و پنجم ابتدایی آموزش تلفیقی و استثنایی هر کدام ۶۷ نفر و آموزش عادی ۳۰ نفر انتخاب شد. برای سنجش کفایت اجتماعی از پرسش­نامه کفایت اجتماعی (SCRQ) لیدل و نیتل و برای سنجش خودکارآمدی تحصیلی از سیاهه خودکارآمدی تحصیلی (ASES) جنکینز و همکاران استفاده شد. داده­ها با استفاده از روش تحلیل واریانس یک­راهه و چندراهه بررسی شدند. یافته­ها نشان داد که اثربخشی روش آموزشی کودکان استثنایی نسبت به روش تلفیقی و عادی مطلوب تر است بدین معنی که میزان کفایت اجتماعی و خودکارآمدی تحصیلی این گروه از دانش آموزان بیش تر از دو گروه دیگر بود. نتیجه این که اهداف برنامه آموزش تلفیقی تحقق پیدا نکرده است.

Keywords:

کفایت اجتماعی , خودکارآمدی تحصیلی , دانش-آموزان دارای نیازهای ویژه , آموزش تلفیقی , آموزش استثنایی , آموزش عادی