اثر بخشی درمان شناختی رفتاری بر خودکارآمدی دانش آموزان در پساکرونا

دوران پاندومی کرونا با اختلالات روانشناختی از جمله کاهش خودکارآمدی همراه بود هدف از این پژوهش بررسی اثر بخشی درمان شناختی رفتاری بر خودکارآمدی دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه بوده است. روش پژوهش مورد استفاده در این پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و گروه کنترل میباشد. جامعه آماری این پژوهش شامل دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه شهر تهران در سال ۱۴۰۱ میباشند. ۳۰ نمونه که به صورت تصادفی در ۲ گروه آزمایش و کنترل گمارده شده اند. ابزار گردآوری در این پژوهش مقیاس خودکارآمدی شرر میباشد. گروه آزمایش به مدت هشت جلسه ۹۰ دقیقه ای به صورت گروهی تحت آموزش شناختی – رفتاری قرار گرفتند، در این مدت گروه کنترل به فعالیتهای معمول خود مشغول بود. اثرات مداخله با استفاده از تحلیل کوواریانس توسط نرم افزار آماری SPSS ۲۱ مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت یافته ها نشان داد که میانگین نمرات متغیر خودکارآمدی در پس آزمون نسبت به پیش آزمون در گروه آزمایش افزایش یافته است. بنابراین درمان شناختی رفتاری بر خودکارآمدی دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه تاثیر دارد.

Keywords:

درمان شناختی رفتاری گروهی , خودکارآمدی , کرونا ویروس , دانش آموزان.