شیوه ها و مکانیسم های نظارت شورا بر اجرای قطعنامه های مصوب

منشور سازمان ملل متحد اصل منع توسل به زور را به عنوان یکی از اهداف خود پذیرفته است و دولت ها را موظف می کند که از روش های استفاده از راه های صلح آمیز برای حل و فصل اختلافات بین المللی از جمله مذاکره، میانجی گری، سازش، داوری و رویه های قضایی استفاده کنند. در این میان ارجاع به دیوان بین المللی دادگستری که تصمیمات قطعی و لازم الاجرا را برای طرفین دعوا صادر می کند، یکی از موثرترین روش ها تلقی می شود. این اساسنامه علاوه بر الحاق اساسنامه دادگاه، با ارائه مقرراتی برای اجرای تصمیمات خود، بر اهمیت آن تاکید کرد. با توجه به ترتیبات ذکر شده در بالا، ذینفع تصمیم دیوانمی تواند در مورد امتناع محکوم علیه از اجرای تصمیم دیوان به شورای امنیت سازمان ملل شکایت کند. اما در عمل شورا درموارد معدودی که این درخواست در شورا مطرح شد و عملا تصمیم دادگاه اجرا نشد، منفعل عمل کرد. با توجه به اختیارات و اختیارات گسترده ای که شورا در رسیدگی به درخواست های موضوع ماده (۲۹۴) اساسنامه و اتخاذ تدابیر مطابق با اجرای آرای دیوان دارد، می تواند به شورا رجوع کند، اما به عنوان یک قانون تلقی نمی شود. ابزاری کارآمد در اجرای تصمیمات دیوان به ویژه در صورتی که منافع یکی از اعضای دائم شورا با این تحقیقات به خطر بیفتد. در نظام سازمان ملل متحد، شورای امنیت مسئول اصلی صلح و امنیت بین المللی تلقی می شود که باید مطابق با اهداف سازمان عمل کند. اما نحوه عملکرد شورا در رابطه با درخواست های ارائه شده به استناد بند ۲ ماده ۹۴ منشور با هدف والای سازمان که رفتن به جایتوسل به حل و فصل مسالمت آمیز است، سازگاری ندارد. اختلافات قوت در روابط بین الملل ابهام در رویه عملی شورایامنیت و احتیاط و محافظه کاری شورا ممکن است یکی از علل رفتار شورا در اجرای ماده (۲۹۴) منشور باشد. اما دادگاه وشورا هر دو از ارکان سازمان ملل هستند. اما عدم اجرای تصمیمات دیوان توسط شورا ممکن است منجر به ناکارآمدی دیوانیشود که هدف اصلی آن حل و فصل مسالمت آمیز اختلافات است و این منطبق با هدف عالی سازمان ملل متحد و به ویژه نیازبه حل مسالمت آمیز اختلافات به جای خشونت در روابط، بین المللی در تضاد است.

Keywords:

مسئولیت , سازمان ملل , شواری امنیت