بررسی تاثیر پیاده مداری بر شکل و وضعیت فعالیت در بافت تاریخی فرهنگی منطقه هشت شهرداری شیراز

شکل یک شهر ارتباط مستقیم با شبکه معابر آن دارد؛ بهطوریکه در تقسیمات انواع بافت های شهری ملاکعمل بررسی ساختارهای شبکه حمل ونقل بوده است. پرواضح است که هرچه حضور خودرو در فضاهای شهری افزایش یابد، نقش اجتماعی پیاده کاهش یافته و همین امر بسیاری از روابط اجتماعی، انسانی و فرهنگی راتحت تاثیر خود قرار می دهد. هر احیا و بازآفرینی بافت های تاریخی سال ها است که به عنوان یک مسئله اساسی در حرفه های مرتبط مطرح است و نظریه های مختلفی بر مبنای شرایط و تجربه های گذشته وجود دارد. عدم شناخت و تحلیل صحیح از روابط میان عوامل مختلف، نبود اطلاعات دقیق، نداشتن درک مناسب از شرایط ویژه و چگونگی فرایند فرسودگی بافت های تاریخی را میتوان از دلایل اصلی شکست بسیاری از طرح های مرمت شهری دانست؛ بنابراین نخستین و مهم ترین گام شناخت صحیح متغیرها و چگونگی تاثیر آنها بر یکدیگراست. در این پژوهش به بررسی تحلیلی چگونگی تاثیر فناوری حمل ونقل شهری بر شکل و فعالیت بافت های تاریخی با تاکید بر گسترش پیاده مداری پرداخته می شود. پژوهش حاضر بر آن است تا با بررسی منطقی از روابط و چگونگی تاثیر متغیرهای مستقل شکل و فعالیت بافت های تاریخی بر متغیر وابسته شبکه حمل ونقلشهری به ارائه الگویی مفهومی دست یابد تا از آن دریچه افزایش انگیزه شهروندان در جذب به درون بافت وافزایش پیاده مداری را در بافت ایجاد کند. پرسش اصلی پژوهش این است که ویژگی های بافت به صورت عام و بافت های تاریخی به صورت خاص چگونه در معرض تغییرات فناوری حمل ونقل شهری هستند؟ روشتحقیق مورد استفاده در این پژوهش بر پایه مطالعات نظری و بررسی نمونه های موفق جهانی در زمینه ارتقاءپیاده مداری در بافت های تاریخی بهمنظور تحلیل بافت تاریخی منطقه ۸ شهرداری شیراز بوده است. نتایجبیانگر آن است که افزایش تراکم، قطعات ریزدانه، کاربری مختلط، خرده فروشی، افزایش جزئیات طراحیمسیرهای پیاده و کاهش عرض معبر به تقویت پیاده مداری در بافت های تاریخی کمک میکند.

Keywords:

منطقه ۸ شهرداری شیراز , پیاده مداری , بافت تاریخی فرهنگی