واکاوی اثربخشی فعالیت های نیکوکارانه بر کاهش آسیب اجتماعی روسپیگری زنان

روسپی گری یکی از معضلات اجتماعی است که طیف وسیعی از زنان به دلایل مختلف درسطح جهان به آن روی آورده اند.برآورد آسیب های نشات گرفته از آن،دولتهای جهان را برآن داشته که اقدامات قانونی در جهت لغو و یا نظارت بر تن فروشی زنان دنبال کنند ولی آنچه مشهود است تاثیری در روند روبه رشد ویا کنترل شرایط حاصل ازآن نداشته است.لذا همزمان با اقدامات قانونی دراین کشورها،سازمانهای مردم نهاد و موسسات خیریه با رویکرد کمک به زنان روسپی در جهت کاهش آسیب ها و کمک به خروج آنان ازاین عرصه به رسمیت شناخته شده اند.درکشور ما ایران ،روسپیگری به خودی خود جرم شناخته نشده ولی افعال مرتبط دیگر با آن در قالب عناوینی چون زنا،تقبیل، مضاجعه و....جرم انگاری شده اند و در نتیجه خلاءقانونی دراین زمینه دیده می شود.لذا با افزایش آمار روسپی گری درکشور و نقصان رویکرد قانونی و باتوجه به تجربه دیگر کشورها در خصوص ورود خیریه ها به این عرصه ومیزان اثربخشی آنان ،لزوم بررسی این موضوع مشهود می باشد.در این مطالعه با روش توصیفی– تحلیلی و ابزار کتابخانه ‍ ای،مطالعه اسنادی و در بخشی مصاحبه، به بررسی این موضوع و ارائه راهکار بومی پرداخته شده است.

Keywords:

روسپیگری , سازمان های مردم نهاد , موسسات خیریه , بریتانیا , ایران