واگرایی ها و همگرایی های رشیدرضا و آیت الله خویی در ترجمه قرآن کریم
Publish place: Teachings of the Quran and Etrat، Vol: 2، Issue: 4
Publish Year: 1399
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 106
This Paper With 28 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_QAE-2-4_001
تاریخ نمایه سازی: 19 شهریور 1402
Abstract:
یکی از موضوعات قرآنی که از دیرباز دستخوش واکاوی اندیشمندان مسلمان و قرآن پژوهان قرار گرفته است مسئله ترجمه پذیری و جواز ترجمه قرآن است. این مبحث از جنبه شرعی و نیز زبان شناختی قابلیت بررسی دارد. رشیدرضا در اثبات جایزنبودن ترجمه قرآن به پانزده دلیل اشاره کرده است. وی ترجمه را امری فراتر از توان بشر تلقی و به علاوه حرام شرعی قلمداد کرده است؛ اما آیت الله سیدابوالقاسم خویی معتقد است قوانین و تعالیم قرآن همگانی و راهنمایی های آن عمومی و جهانی است و باید این کتاب آسمانی به تمام زبان های زنده جهان ترجمه شود تا کسانی که با زبان قرآن آشنا نیستند بتوانند از حقایق عالی و همگانی آن برخوردار شوند. وی بر آن است که مترجم باید به سه اصل ملتزم باشد: ۱. پایبندی به اصاله الظهور و آنچه از ظاهر لفظ استفاده می شود؛ ۲. هماهنگی متن ترجمه شده با فطرت و عقل؛ ۳. توجه به روایاتی که در تفسیر قرآن از خاندان وحی روایت شده است.
Keywords:
Authors
مهدی بیات مختاری
دکتری علوم قرآن و حدیث و دانشیار گروه مطالعات تاریخ تشیع دانشگاه نیشابور.