نقش فضاهای سبز در کاهش آلودگی اراضی پساصنعتی با رویکرد مدیریت توسعه پایدار

معادن و اراضی پساصنعتی متروکه می توانند موقعی تهای جدید زمین شناسی فراهم کنند. طیف وسیعی از شرایط محیطی مرتبط با این سایت ها می تواند منجر به ایجاد زیستگاه های حاوی گونه ها و جوامع بیولوژیکی غیر معمول شود. حفاظت از طبیعت، ارزش های تاریخی و اجتماعی آنها مشهود است. ارزش مناظر فراصنعتی برای جوامع محلی هم در شکل کنونی و هم در پیوند آنها با گذشته نهفته است. بخش مهمی از توسعه مجدد یا احیای سایت های فراصنعتی باید شامل حفظ ویژگی های باستان شناسی، زمین شناسی و اکولوژیکی قابل توجه همراه با ایجاد زیستگاه شامل پوشش گیاهی طبیعی باشد. از طرفی به منظور دستیابی اهداف توسعه پایدار، افزایش مساحت فضای سبز معمولا به عنوان یک ابزار برنامه ریزی و استراتژی سازگاری بر ای مبارزه با اثرات زیست محیطی ناشی از تغییرات آب و هوای جهانی و شهرنشینی استفاده می شود. بنابراین، درک تغییر فضاهای سبز و تاثیرات ناشی از این تغییر مهم است. روش مورد استفاده در این پژوهش با رویکرد توصیفی-تحلیلی به بررسی موضوع فضاهای سبز و تاثیر آنها بر کاهش آلودگی اراضی پساصنعتی با رویکرد مدیریت توسعه پایدار می پردازد.

Keywords:

اراضی پساصنعتی , فضاهای سبز , کاهش آلودگی , توسعه پایدار