بررسی اثربخشی روش ایفای نقش بر بهبود مهارت همدلی و باورهای خودکارآمدی دانش آموزان مقطع ابتدایی

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی روش ایفای نقش بر بهبود مهارت همدلی و باورهای خودکارآمدی دانش آموزان مقطع ابتدایی صورت گرفت. در این پژوهش از طرح پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون - پس آزمون با گروه گواه استفاده شده است. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دانش آموزان دوره ابتدایی دوم شهرستان شادگان در سال ۱۴۰۲-۱۴۰۱ می باشد. نمونه گیری در این پژوهش به صورت نمونه گیری تصادفی خوشه ای صورت گرفت. بدین منظور ابتدا از بین کلیه مدارس ابتدایی دوره دوم شهرستان شادگان یک مدرسه انتخاب و از این مدرسه به صورت تصادفی ۲ کلاس ۲۰ نفره انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه (یک کلاس ۲۰ نفر گروه آزمایش و یک کلاس ۲۰ نفر گروه کنترل) قرار گرفتند. به منظور جمع آوری داده ها از پرسشنامه همدلی بریانت (۱۹۸۲) و باورهای خودکارآمدی شوارزر و جروسلم (۲۰۱۴) استفاده گردید. داده ها با استفاده از روش تحلیل کواریانس چند متغیره و یک متغیره تحلیل گردید. نتایج نشان داد نسبت F تحلیل کواریانس تک متغیری برای مهارت همدلی F=۷۷/۶۳) و (P=۰/۰۰۱ ، خودکارآمدی اجتماعی F=۸۹/۹۹) و (P=۰/۰۰۱ و خودکارآمدی فردی F=۸۶/۰۱) و (P=۰/۰۰۱ و خودکارآمدی تحصیلی(F=۹۲/۴۱ و (P=۰/۰۰۱ به دست آمدند. این یافته ها نشان میدهند که در متغیرهای وابسته (مهارت همدلی و باورهای خودکارآمدی اجتماعی، فردی و تحصیلی) بین گروه روش تدریس ایفای نقش و گروه گواه (روش تدریس سنتی) تفاوت معنیدار دیده میشود. سطح اثر برای مهارت همدلی ۰/۹۱ ، برای خودکارآمدی اجتماعی ۰/۸۹ ، برای خودکارآمدی فردی ۰/۹۳ و برای خودکارآمدی تحصیلی ۰/۹۲ می باشد. لذا می توان گفت ۹۱ درصد بهیود مهارت همدلی، ۸۹ درصد بهبود خودکارآمدی اجتماعی، ۹۳ درصد بهبود خودکارآمدی فردی و همچنین ۹۲ درصد بهبود خودکارآمدی تحصیلی مربوط به تاثیر روش تدریس ایفای نقش در دانش آموزان مقطع ابتدایی می باشد.

Keywords:

روش تدریس , ایفای نقش , خودکارآمدی , همدلی , دانش آموزان.