اثر بخشی تاب آوری تحصیلی و خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان در مدارس

برای تحقق عملکرد تحصیلی باید در فراگیران انگیزش، نگرش و باور مثبت ایجاد کرد. شناخت و بهبود بخشیدن به فرآیند های تدریس و یادگیری، از اهداف اساسی روانشناسی تربیتی است . دانش آموزان مهمترین رکن از هر نهاد آموزشی بشمار میروند که دولت و به گونه خاص وزارت آموزش و پرورش برای هدایت این قشر برنامه ریزی های دقیق و منسجمی را ارائه و اجرا میکنند، اما آنچه که باعث شده تا دانش آموزان در سالهای گذشته با وجود بهبود شرایط آموزشی و پژوهشی، تمایلی به موفقیت های علمی بیشتر و بزرگتر نداشته باشد، پایین بودن میزان پشتکار آنها در کسب موفقیت و همچنین ، کناره گیری از موقعیت های تحصیلی دشوار یا نسبتا دشوار، است. برخی نظریه پردازان این نوع کنارگیری نداشتن پشتکار برای غلبه بر موانع موفقیت را ناشی از پایین بودن متغیری به نام تاب آوری می دانند.با توجه به اینکه نظام دانشگاهی بایستی دانشجویانی کارآزموده و با توانایی علمی و عملی قابل قبول جهت ارائه خدمات با کیفیت به مراجعان تحویل جامعه بدهد توجه به کارآمدی تحصیلی و تاب آوری دانش آموزان وبه عنوان یکی از سازه های پیش بینی کننده عملکرد تحصیلی در دانش آموزان اهمیت ویژه ای دارد.تحقیقات زیادی در این زمینه انجام شده که اکثر انان به نقش تاب آوری تحصیلی و خود کارآمدی تحصیلی دانش آموزان اذعان می نمایند . لذا این پژوهش با هدف اثربخشی تاب آوری تحصیلی و خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان در مدارس انجام گرفت.