بررسی آموزش مبتنی بر روش تدریس همیاری بر خلاقیت دانش آموزان دوره ابتدایی

خلاقیت از پیچیده ترین و عالیترین جلوه های اندیشه انسانی است که در رشد و تکامل فرد و تمدن بشری نقش موثری دارد و زیر بنای اختراعات و دستاوردهای هنری و علمی به شمار میرود انسان در طول زندگی با استفاده از قدرت تفکر و خلاقیت خود توانسته است به حل مسائل و مشکلات بپردازد و به رشد و تعالی نائل گردد پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر روش تدریس همیاری بر خلاقیت دانش آموزان دوره ابتدایی انجام گرفت. این پژوهش از لحاظ هدف کاربردی و از لحاظ روش، توصیفی از نوع همبستگی میباشد. جامعه موردمطالعه پژوهش را دانش آموزان شهر سنندج تشکیل داد، ابزار گردآوری داده ها شامل و پرسشنامه رشد خلاقیت تورنس (۱۹۷۹) بود که پایایی آن از طریق روش کودر ریچاردسون محاسبه شد که در پیش آزمون و پس آزمون به ترتیب ۰٫۷۲ و ۰٫۷۸۰ بود و روایی آن از طریق نظرخواهی از معلمان مدرسه تایید شد. جهت تجزیه و تحلیل دادهها از آزمونهای آماری کولموگرف اسمیرونوف همبستگی پیرسون آزمون t همبسته استفاده گردید. نتایج نشان داد نمره میزان خلاقیت دانش آموزان در پیش آزمون ۱۶٫۴۰ بود که در پس آزمون به ۱۷٫۵۰ افزایش یافته است و این افزایش از نظر آماری نیز معنادار میباشد (۰٫۰۰۴=P). در واقع بین دانش آموزانی که با روش مبتنی بر همیاری آموزش دیده اند با دانش آموزانی که این آموزش را ندیده اند در میزان خلاقیت آنها تفاوت معناداری وجود دارد.

Keywords:

روش , تدریس , همیاری , خلاقیت دانش آموزان دوره ابتدایی