بررسی نقش روش های نوین آموزش جغرافیا در ارتقا کیفیت یادگیری

هدف از پژوهش حاضر بررسی نقش روش های نوین آموزش جغرافیا در ارتقا کیفیت یادگیری می باشد. این تحقیق با روش تحلیل محتوا و با رویکرد کیفی و به صورت علمی مروری انجام گرفته است و از طریق مطالعه کتابخانه ای - اسنادی بوده است . آموزش جغرافیا با تبیین نسبت انسان و محیط تلاش می کند تا مبانی تفاوت رفتار های فردی و گروهی و تفکرات اجتماعی انسان ها را تجزیه و تحلیل کند و با درک واقعی محیط ، روابط انسانی و تاثیر آن ها در شکل گیری نظام های متفاوت اجتماعی و فرهنگی ، زمینه ی شناخت عمیق و ملموس دانش آموزان از فرهنگ های مختلف را فراهم سازد و روح همزیستی مسالمت آمیز و احساس تعلق به سرنوشت انسان ها با فرهنگ ها و نژاد های متفاوت را تقویت کند. جغرافیا در حقیقت مطالعه ی روابط بین جوامع متشکل انسانی و محیط زندگی آنهاست . به بیانی دیگر جغرافیا دانشی است که درباره ی سطح زمین و پدیدههای طبیعی ، آب و هوا، خاک، فراوردهها و مانند آن و پراکندگی آنها بر روی زمین و روابط آنها با انسان گفتگو می کند. تدریس در جغرافیا تفاوت اساسی که با سایر رشته ها دارد، این است که چون دید و تفکر سیستماتیک با آن همراه است همواره با پیامد آموزش مهارتهایی همراه است و این عامل بزرگی است که جغرافیا را در میان سایر رشته ها ممتاز می گرداند. همین طور روشهای آموزش مفاهیم در جغرافیا نیز تا حدودی منحصر به فرد می باشند. وظیفه ی معلمان درفرآیند تدریس بالاخص در رشته جغرافیا تنها انتقال واقعیت های علمی به دانش آموزان نیست بلکه باید موقعیت وشرایط مطلوب یادگیری رافراهم نمایند وچگونه اندیشیدن وچگونه آموختن را به دانش آموزان بیاموزند. روشهای تدریس فعال جغرافیا به روشهایی اشاره دارد که بتواند فعالیت های دانش آموزان را در این مبحث تقویت و یادگیری را به یک جریان دوسویه تبدیل نماید. مثل بحث گروهی ، ایفای نقش حل مساله و... نتایج استفاده ازاین روش ها هم از سوی دانش آموزان و اولیای آن ها وهم ازسوی راهبر آموزشی و تربیتی بازخورد مثبتی داشته است که این امر نیز نشان دهنده ی اثرگذاری روش های مذکور است .