بررسی تاثیر متقابل خانه و مدرسه در تربیت و خودکارآمدی دانش آموزان

جامعه ای که افراد در آن مسئولیت خود را نمی شناسند، نسبت به یکدیگر مهربانی ندارند، هرکس به فکر منافع و لذت های خود است و عدالت را رعایت نمی کنند، جامعه ای دینی نیست. در چنین جامعه ای پیشرفت های فردی و اجتماعی رخ نخواهد داد. اخلاق دینی و عمل به دستورات خداوند به صورت صحیح و پایدار نشان دهنده ی ایمان استوار است و جامعه را پویا می کند و عدالت را در تمام جوانب به ارمغان می آورد. اعمال عبادی در واقع ظواهر دین هستند و نمایانگر باطن زیبای دین. تربیت دینی انسان با توجه به ابعاد شناختی، عاطفی و رفتاری اش میسر است. با توجه به بعد شناختی می توان به آموزش افراد پرداخت و اطلاعات و آگاهی های آنان را در رابطه با اصول اعتقادی، اخلاقی و احکام و کلیات قواعد آن ها بالا برد. شناخت نیز دارای مراحل و درجاتی است. حفظ کردن معارف دینی به تربیت دینی منجر نمی شود؛ آنچه در مراحل اولیه مهم است، فهم معارف و توانایی کاربرد عملی آن ها در زندگی است. با توجه به بعد عاطفی می توان با برانگیختن احساسات و عواطف افراد، انگیزه ی عمل را در آنان ایجاد کرد. خودکارآمدی تحصیلی به عنوان یکی از ساختارهای انگیزشی اصلی در نظر گرفته شده است که بر روی درگیری شدن دانش آموزان در فعالیت ها و یادگیری تاثیر می گذارد. بنابراین ضروری به نظر می رسد که چگونگی تربیت دینی در مدرسه و آسیب های احتمالی آن مورد بررسی قرار گیرد. خودکارآمدی از نظر بندورا، بنیادی ترین سازوکار ضروری انسان برای اداره و کنترل حوادثی است که بر زندگی او اثر می گذارند. همچنین یکی از مهم ترین سازه های موثر در خودسامان دهی را، گذشته از هدف داشتن، احساس خودکارآمدی می داند.

Keywords:

تربیت فرزندان , خانه , مدرسه , خودکارامدی.