فرایند یادگیری فعال در چارچوب آموزشی یادگیری معکوس

در دهه های اخیر بسیاری از نظام های آموزشی جهان، راهبرد آموزشی به نام یادگیری معکوس را به کار گرفته اند. روش یادگیری معکوس یک روش نوین آموزشی است که بر پایه آموزش یادگیرنده محوری و راهبردهای یادگیری فعال بنا شده است. در قلب یادگیری معکوس، انتقال دانش معلمان به خارج از وقت غیررسمی کلاس و استفاده از زمان کلاس رسمی برای دانش آموزان است تا از طریق تعاملات گسترده با همسالان و معلمان، به طور فعال در ساخت دانش شرکت کنند. سپس وقت رسمی کلاس به یادگیری وظایف به صورت مشارکتی اختصاص داده می شود، مانند بارش مغزی در کل کلاس، کارهای عملی گروهی و بررسی، تبادل نظر همسالان و غیره. در این نوع از یادگیری می توان، زمان بیشتری را در کلاس برای مهارت های تفکر گذاشت، همچنین فراگیران به صورت فعال، در یادگیری و ایجاد دانش بیشتر فعال هستند و همزمان، دانش خود را آزمایش و ارزیابی می کنند یادگیری فعال دانش آموزان را ملزم به انجام فعالیت های یادگیری معنی دار می کند که تفکر مرتبه بالاتر، حل مسئله، تجزیه وتحلیل، انتقادی و ارزیابی را تحریک می کند. در واقع یادگیری فعال این فرصت را برای دانش آموزان فراهم می کند تا با درگیر شدن در طیف وسیعی از فعالیت ها، در مورد مطالب مختلف بطور انتقادی بیندیشند تا بتوانند خود را برای چالش های موقعیت های حرفه ای که مستلزم استدلال و ارزیابی است، آماده کنند. هدف پژوهش حاضر بررسی روش یادگیری معکوس در ارتقا یادگیری فعال است. در این مطالعه به بررسی پیشینه های پژوهش در ارتباط با متغیرها پرداخته شده و فرایند یادگیری فعال در کلاس معکوس مورد بررسی قرار گرفت. نتیجه گیری: بررسی ادبیات ارائه شده در یادگیری معکوس نشان می دهد که این شیوه آموزشی فرصت بیشتری را برای یادگیری عملی و درگیر شدن در فعالیت های فعال و حل مسئله با کمک و راهنمایی معلم فراهم می کند.

Keywords:

یادگیری معکوس , یادگیری فعال