اثر بخشی رواندرمانی مثبت گرا بر افزایش امید و مولفه های آن در افراد بهبود یافته از بیماری کرونا

هدف: پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی مداخله رواندرمانی مثبت گرا بر افزایش امید و مولفه های (تفکر عاملی ومسیرها)، در بهبود یافتگان از کرونا انجام شد. روش: مطالعه نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری افراد بهبود یافته از بیماری کرونا ساکن شهر اهواز سال۱۳۹۹ بودند. نمونه شامل ۳۰ نفر از بهبود یافتگان از کرونا بوده، با گمارش تصادفی در دو گروه ۱۵نفری آزمایش و کنترل جایگزین شدند. ابزار سنجش مقیاس امید اشنایدر (۱۹۹۱) بود که به صورت آفلاین در پیش آزمون اجرا شد و سپس مداخله رواندرمانی مثبت گرا برای گروه آزمایش در ۱۴جلسه ۹۰ دقیقه ای هفتگی افلاین از طریق واتس آپ، برگزار گردید. در پایان دوره آزمودنیها دوباره با مقیاس امید اشنایدر مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده ها با آزمون تحلیل واریانس و با نرم افزارSPSS نسخه ۲۵ تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد مداخله رواندرمانی مثبت گرا بر افزایش امید (p<۰/۰۱) و دو مولفه آن شامل، تفکر عاملی (p<۰/۰۱) و مسیرها (p<۰/۰۱) موثر بوده است. نتیجه گیری: مداخله رواندرمانی مثبت گرا بر افزایش امید به زندگی و مولفه های آن در افراد بهبود یافته از کرونا موثر است و میتوان از آن جهت افزایش امید در افراد بهبود یافته از کرونا استفاده کرد.

Keywords:

روان درمانی مثبت گرا گروه ی , امید , مولفه تفکر عاملی امید , مولفه مسیرهای امید , بهبود یافتگان از کرونا.