ارتقای حضورپذیری فضاهای عمومی شهری با تاکید بر نظریه مکان سازی(مورد مطالعه: شهرک چشمه، منطقه ۲۲ شهرداری تهران)

فضاهای عمومی مکان هایی هستند که بیشترین برخوردهای متقابل میان افراد در آن ها اتفاق می افتد که امروزه دگرگونی هایی در ساختار زندگی اجتماعی و شهری مردم اتفاق افتاده که باعث کمرنگ شدن نقش فضاها در برقراری تعاملات و ارتباطات اجتماعی شده است. حضور پذیری روندی است که فرد را برای برقراری ارتباط حیات جمعی آماده می نماید واجتماع پذیری درواقع یعنی چگونگی اجتماعی شدن افراد و پذیرش و رعایت کردن قوانین و اصولی که درعین حال که احترام متقابل را جویا می شود به تعامل اجتماعی با سایرین هم بیانجامد. فضاهای عمومی اگر در جذب جمعیت و فراخوان به خوبی عمل کنند، می توانند در برقراری تعاملات اجتماعی تاثیرگذار باشند و عرصه ای موفق برای حضور و بروز شهروندان در شهر باشند؛ اما گاهی اوقات جذب جمعیت در این فضاها در محدوده ی فعالیت های ضروری و اجباری اتفاق می افتد و فضاها جوابگوی طیف وسیعی از فعالیت های اجتماعی افراد نیستند. فضاهای باز شهری که در حال حاضر منطقه ۲۲ وجود دارند، جمعیت را از دیگر نقاط شهر و اطراف به خود به سبب وجود کاربری های خاص و برج های تجاری و تازه تاسیس شده، جذب می کنند اما در ارتقا حس هویت مکانی و تعلق پذیری چندان خوب عمل نکرده اند. در حالی که این فضاها می توانند در برقراری تعاملات اجتماعی تاثیرگذار باشند و عرصه ای باشند برای حضور و بروز شهروندان در شهر و ساکنان منطقه و کاربران فضا. توجه به ساخت و ساز های بلند مرتبه و خروج از مقیاس انسانی و عدم طراحی فضای بین ساختمان ها و توجه صرف به توده ها بدون در نظر گرفتن ارتباط مناسب برای اتصال آنها، یکپارچگی را در این فضاهای این منطقه کمرنگ کرده و فضای موجود صرفا فضا هستند و به مکان تبدیل نگشته اند. فضاهای شهری که تبدیل به مکان شوند، حضور پذیری و سرزندگی، حس تعلق و یکپارچگی کالبدی و فضایی و اتصالات مناسب برای تحرک جمعیت را دارند که در منطقه ۱۲ مورد توجه جدی قرار نگرفته اند.

Keywords:

حضورپذیری , فضاهای عمومی شهری , نظریه مکان سازی , شهرک چشمه , منطقه ۲۲.