سیاست خنیاگری شاهان عصر صفوی در ارتباط با موسیقی بزمی
Publish place: Art studies journal، Vol: 2، Issue: 6
Publish Year: 1402
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 124
This Paper With 13 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_ASO-2-6_006
تاریخ نمایه سازی: 1 مهر 1402
Abstract:
هنر موسیقی بزمی در عصر صفوی جدای از جنبه صرفا تشریفاتی و تجملی در میان اغلب شاهان صفوی، به واسطه حمایت و علاقه شاهانی چون شاه عباس اول و شاهزادگانی چون سلطان ابراهیممیرزا و سلطان حیدرمیرزا از رشد قابل توجهی برخوردار شد. این هنر در دوران شاهانی چون شاه طهماسب و شاه سلطانحسین به دلیل تعصبات مذهبی تنزل یافت. از آنجایی که حیات موسیقی بزمی، در طول تاریخ موسیقایی ایران و به خصوص دوران صفوی همواره وابسته به سیاست رفتاری شاهان بوده است؛ از این رو آگاهی یافتن از نحوه برخورد هر یک از شاهان صفوی در روند ادامه حیات این هنر امری ضروری مینماید؛ چراکه این پرسش در ذهن مخاطب شکل میگیرد که موسیقی بزمی از چه جایگاهی در دربار شاهان صفوی برخوردار بوده و این هنر چه مسیری را در آن دوران طی نموده است. این پژوهش با هدف بررسی جایگاه هنر موسیقی بزمی در دربار شاهان صفوی در جهت پاسخ به یک سوال اساسی صورت گرفته است: سیاست خنیاگری۱ هر یک از شاهان صفوی، چه تاثیری بر روند ادامه حیات هنر موسیقی بزمی در آن دوران داشته است؟ این مقاله با رویکردی توصیفی و تاریخی، بر اساس مطالعات کتابخانهای از منابع تاریخ موسیقی و سفرنامهها گردآوری شده است. می توان سیاست خنیاگری شاهان صفوی به همراه تعصبات مذهبی را، از عوامل اصلی فراز و فرودهای موسیقی بزمی به شمار آورد؛ در نتیجه شاهد محدود شدن رشد موسیقیدانان و از بین رفتن نغمههای موسیقی که خود یکی از عوامل تغییر نظام موسیقایی از ادواری به دستگاهی است، میباشیم.
Authors
آیدین پارسایی راد
دانشجوی دکترای پژوهش هنر، گروه مطالعات عالیهنر دانشکده هنرهایتجسمی، دانشگاه تهران، واحد پردیس بینالمللی کاسپین، گیلان، ایران.
بهمن سلطان احمدی
دانشجوی دکترای معماری، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تهرانمرکزی، تهران، ایران.
آیدا پارسایی راد
کارشناسیارشد ناپیوسته صنایعدستی، دانشکده هنر، دانشگاه غیردولتی و غیرانتفاعی سوره، تهران، ایران.