جستاری در مبانی رویکرد تحلیلی در نشانه­ شناسی موسیقی

نشانه شناسی علی­رغم مباحث مختلف در زمینه تفسیر اندیشه های پیرس، جایگاه قابل توجهی در تاریخ هنر یافت و به عنوان ابزاری تحلیلی مورد توجه منتقدان و تحلیل گران هنری قرار گرفت. الکینز استفاده تاریخ هنر از نشانه شناسی را تقلیل مفاهیم پیرس به شناخت سه نوع نشانه شمایلی، نمایه ای و نمادین می داند (الکینز، ۱۳۸۵، ۱۹). فارغ از بحث در اعتبار چنین رویکردی و اینکه چنین مباحثی نه در عمل نشانه شناختی؛ بلکه در نگاه پدیدارشناسانه به آن مطرح است، نشانه شناسی موسیقی در نیمه دوم قرن ۲۰ رونق یافت. از این منظر نشانه شناسان موسیقی به دنبال ملودی ها، موتیف ها، حرکت های ملودیک، تغییرات ریتمیک و… در آثار موسیقایی هستند که به عنوان نشانه ای در ارجاع به دنیای خارج موسیقی مطرح شود.