تاثیر قارچ های میکوریز همزیست پسته و درمنه دشتی مناطق شور بر خصوصیات رشدی گیاهجو در شرایط تنش شوری

یکی از راهکارهای موثر و اقتصادی در جهت کاهش اثرات مخرب تنش شوری استفاده از کودهای زیستی است که می تواند در افزایش مقاومت گیاه در مقابل عوامل نامساعد محیطی و در نتیجه بهبود رشد و نمود و عملکرد گیاه کارآمد باشد. در این پژوهش برای بررسی وضعیت میکوریزی درختان پسته در دشت کرمان - زرند و مقایسه آن با گیاه درمنه دشتی مجاور، تعداد ۳۰ نمونه از خاک ریزوسفری هریک از گیاهان پسته و درمنه دشتی تهیه و به آزمایشگاه منتقل گردید. نمونه ها از نظر درصد کلنیزاسیون وتعداد اسپور اولیه مورد بررسی قرار گرفتند واز بین آن ها ۳ جدایه برتر از هر گیاه جمعا ۶ جدایه از سطوح متفاوت شوری که نسبت به هر کدام از گیاهان پسته و درمنه از برتری بیشتری برخوردار بودند، انتخاب گردید. سپس به منظور مقایسه نمونه های انتخابی و بررسی تاثیر مایه تلقیح میکوریزهای این گیاهان در شرایط شوری (شاهد، ۸ و ۱۶ دسی زیمنس بر متر) بر خصوصیات ریوشی گیاه زراعی، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی در ۴ تکرار با کشت گیاه جو طراحی شد. گیاهان تلقیح شده به مدت ۷۰ روز در شرایط کنترل شده گلخانه نگهداری و سپس برداشت شدند و شاخص های ارتفاع ریشه، حجم ریشه، وزن تر ریشه، وزن خشک ریشه و درصد کلنیزاسیون اندازه گیری شد.نتایج نشان داد که جدایه های میکوریزی گیاهان پسته و درمنه دشتی نسبت به تیمار شاهد بر خصوصیات ریوشی گیاه جو تاثیر مثبتی داشتند. افزایش غلظت نمک از سطح شاهد به سطوح ۸ و ۱۶ دسی زیمنس بر متر سبب کاهش چشمگیری در مقادیر ارتفاع ریشه، حجم ریشه، وزن تر ریشه، وزن خشک ریشه و درصد کلنیزاسیون گردید.

Keywords:

درصد کلنیزاسیون , مایه تلقیح میکرویز , تعداد وتنوع اسپور , سطوح شوری