میانجی گری مثبت اندیشی در پیش بینی انگیزش تحصیلی بر اساس هوش هیجانی و خودکنترلی دانش آموزان متوسطه اول در دوره پاندمی کرونا

هدف: هدف پژوهش حاضر، بررسی نقش میانجی گری مثبت اندیشی در پیش بینی انگیزش تحصیلی بر اساس هوش هیجانی و خودکنترلی دانش آموزان متوسطه اول در دوره پاندمی کرونا بود. روش ها: روش پژوهش حاضر توصیفی- همبستگی با معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش حاضر، کلیه دانش آموزان پایه متوسط اول ناحیه دوم شهرستان شهرکرد بودند که تعداد آن ها در سال تحصیلی۱۴۰۰-۱۴۰۱، ۸۷۰۰ نفر بودند. روش نمونه گیری در دسترس بود و حجم نمونه با فرمول کوکران ۳۶۷ نفر محاسبه گردید و ۴۰۰ پرسشنامه بین افراد نمونه توزیع شد. در نهایت ۳۴۵ پرسشنامه کامل تکمیل شده برگشت داده شد که به عنوان نمونه نهایی در نظر گرفته شدند. ابزارهای پژوهش حاضر، پرسشنامه های اینگرام و ویسنیکی (۱۹۸۸)، خودکنترلی تانجنی و همکاران (۲۰۰۴)، مقیاس هوش هیجانی برادبری و گریوز (۲۰۰۵) و انگیزه پیشرفت تحصیلی هرمنس (۱۹۸۷) بودند. تجزیه و تحلیل داده ها با معادلات ساختاری و با نرم افزارهای اس پی اس اس ۲۰ و ایموس ۲۴ انجام شد. یافته ها: نتایج معادلات ساختاری نشان داد که نقش میانجی گری مثبت اندیشی در پیش بینی انگیزش تحصیلی بر اساس هوش هیجانی تایید شد (۰۵/۰p<)، ولیکن نقش واسطه ای مثبت اندیشی در پیش بینی انگیزش تحصیلی بر اساس خودکنترلی تایید نشد (۰۵/۰p>). همه مسیرهای مستقیم تاثیر سه متغیر خودکنترلی، هوش هیجانی و مثبت اندیشی بر انگیزش تحصیلی نیز معنادار بود (۰۵/۰p<). نتیجه گیری: نتیجه می شود که متغیرهای خودکنترلی، هوش هیجانی و مثبت اندیشی متغیرهای موثری جهت افزایش انگیزش تحصیلی دانش آموزان هستند، بنابراین به مدیران و مشاوران مدارس پیشنهاد می گردد برای دانش آموزان به صورت دوره ای آموزش هایی در این زمینه ها برگزار نمایند.

Keywords:

مثبت اندیشی , انگیزش تحصیلی , هوش هیجانی , خودکنترلی , پاندمی کرونا.