اثربخشی درمان مثبت نگر بر تحمل پریشانی و نشخوار فکری بیماران مبتلا به فشارخون مزمن

زمینه و هدف: شناسایی درمان های روانشناختی موثر در بهبود سلامت روان بیماران مبتلا به فشار خون مزمن ضروری است، بنابراین هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی درمان مثبت نگر بر تحمل پریشانی و نشخوار فکری در بیماران مبتلا به فشارخون مزمن بود. روش پژوهش: پژوهش حاضر نیمه تجربی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش حاضر، کلیه بیماران مبتلا به فشارخون بالا مراجعه­کننده به مرکز تخصصی و فوق­تخصصی بیمارستان امام خمینی در سال ۱۴۰۰ بودند. از بین افراد واجد شرایط که داوطلب مشارکت در پژوهش بودند، ۳۰ نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به روش تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه (هر گروه ۱۵ نفر) قرار گرفتند. گروه آزمایش در ۹ جلسه ۹۰ دقیقه ای آموزش درمان مثبت نگر براساس بسته درمانی ماررو و همکاران (۲۰۱۶) شرکت کردند، اما گروه گواه درمانی دریافت نکرد. ابزار گردآوری اطلاعات شامل مقیاس تحمل پریشانی سیمونز و گاهر (۲۰۰۵) و مقیاس نشخوار فکری نولن هوکسما و مارو (۱۹۹۱)  بودند. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ۲۴ و آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیره در سطح معنی داری ۰۵/۰= α انجام شدند. یافته ها: نتایج نشان داد درمان مثبت نگر به طور معناداری موجب افزایش تحمل پریشانی (۲۹/۷۵=F، ۰۰۱/۰>P) و کاهش نشخوار فکری (۷۳/۲۴=F، ۰۰۱/۰>P) در بیماران مبتلا به فشارخون مزمن شد. نتیجه گیری: نتایج بر اهمیت درمان مثبت نگر در بیماران مبتلا به فشارخون مزمن و ارائه افق های جدید در مداخلات بالینی تاکید دارد. بنابراین درمان مثبت نگر به عنوان درمان مکمل  می تواند با ایجاد تغییر مثبت و مناسب در بیماران مبتلا به فشارخون مزمن  مورد استفاده قرارگیرد

Keywords:

positive therapy , distress tolerance , rumination , chronic hypertension , درمان مثبت نگر , تحمل پریشانی , نشخوار فکری , فشار خون مزمن