آسیب شناسی آموزش مجازی در دوران پساکرونا

پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش فضای مجازی و برنامه های آموزشی مجازی در پیشبرد اهداف آموزشی و تربیتی نظام آموزش و پرورش ایران در دوران پساکرونا صورت گرفته است. این پژوهش به روش کتابخانه ای، از نوع میدانی انجام شده است که در آن از نتایج و یافته های تحقیق های صورت گرفته در داخل و خارج از کشور در زمینه چالش ها و مزایای آموزش مجازی استفاده شده است. براساس تحقیق های صورت گرفته، آموزش مجازی از اواسط دهه ۱۸۰۰ مورد توجه قرار گرفته است با این حال توجه اساسی به این نوع آموزش در کشور ما بعد از شیوع و همه گیری ویروس کرونا صورت گرفته است. نتایج تحقیق حاضر حاکی از آن است، که در صورت فراهم کردن امکانات و ظرفبت های لازم برای آموزش مجازی این نوع اموزش می تواند در بسیاری از عرصه ها همانند آموزش حضوری موثر واقع شود و چه بسا در بسیاری از زمینه ها نیز می تواند پیشتاز باشد. اما یافته ها بیانگر آن هستند که با وجودروند رو به گسترش استفاده از برنامه های مجازی در مدارس کشور، این نوع از اموزش نتوانسته است به مانند آموزش حضوری موثر ۱ واقع شود، که نبود زیرساخت های اساسی و عدم دسترسی آحاد مدارس و دانش اموزان کشور به شبکه اینترنت پرسرعت و وسایل ارتباطی لازم و هم چنین عدم هوشمند سازی مناسب و کافی مدارس دلیل بر وجود این نارسایی در آموزش مجازی می باشد.

Keywords:

آموزش حضوری , آموزش مجازی , تعلیم و تربیت , روش تدریس