ارزیابی نقش کاربری اراضی بر شکل گیری جزیره حرارتی در شهر مراغه

جزیره حرارتی یک متغیر مهم در مطالعات اقلیمی و زیست محیطی محسوب می شود. امروزه رشد جمعیت و توسعه شهرنشینی یکی از عوامل موثر بر افزایش دمای هوا در نواحی شهری است که موجب ایجاد جزیره حرارتی بر روی این مناطق در مقایسه با محیط اطراف می شود و اثرات ناشی از آن می­تواند نقش اساسی و مهمی در کیفیت هوا و به تبع آن سلامت عمومی ایفا نماید. ازاین رو، این پژوهش با استفاده از داده­های ماهواره­ای لندست به بررسی نقش کاربری اراضی در ایجاد جزایر حرارتی شهرمراغه، طی دوره­های زمانی ۱۹۸۴، ۱۹۹۴ و ۲۰۲۰ پرداخته است. نتایج حاصل از رابطه دما با کاربری اراضی نشان می­دهد که درسال ۱۹۸۶ بیشترین میانگین دما مربوط به اراضی بایر با میزان ۴۳/۳۴ درجه سانتی گراد و کمترین دما، مربوط به اراضی باغی با میزان ۹۶/۲۵ درجه سانتی گراد است. در سال ۲۰۲۰ بیشترین میانگین دما مربوط به اراضی بایر با میزان ۳۲/۳۷ سانتی گراد و کمترین دما مربوط به اراضی باغی با میزان ۴۷/۲۹ سانتی گراد است. همچنین نتایج شاخص خودهمبستگی فضایی نشان می­دهد که جزایر حرارتی شهر دارای الگوی خوشه­ای درسطح اطمینان ۹۹ درصد در تمام دوره­­ها است و نتایج حاصل از شاخص لکه­های گرم و سرد (Hot Spot) بیانگر این است که لکه­های گرم در مرکز، جنوب شرق و جنوب غرب شهر (اراضی بایر) و لکه­های سرد در سطح اطمینان ۹۹ درصد در مناطق جنوبی و شمال شهر (اراضی باغی) استقرار دارد.

Keywords:

جزیره ی حرارتی , دمای سطح , کاربری اراضی , شهر مراغه