اعتبارسنجی الگوی بهیابی و بهسازی فرهنگ ریسک پذیری با رویکرد اقتضائات سازمانی

در محیط های آکنده از دگرگونی، ابهام و نااطمینانی فزاینده پیش روی سازمان های امروزین فرصت ها و تهدیدهای فراوانی نهفته است که نیاز به تغییر و تحول سازمانی را ضروری ساخته است. یکی از الزامات مدیریت موثر ریسک وجود فرهنگ ریسک پذیری متناسب با اقتضائات سازمان است. این پژوهش بر آن است تا الگوی گونه شناسی و بهینه سازی فرهنگ ریسک پذیری و عوامل تسهیل گر ترویج آن را عملیاتی سازی و بومی سازی کند. پژوهش حاضر کاربردی، کمی-قیاسی و توصیفی-پیمایشی است. جامعه آماری آن را مدیران میانی و عالی یک سازمان دولتی در شهر تهران تشکیل می دهند که از میان آنها به صورت تصادفی نمونه گیری شده است. ابزار گردآوری دادهها پرسشنامهای محقق ساخته است. تحلیل داده ها نیز به روش تحلیل عاملی تاییدی و با استفاده از نرمافزارهای لیزرل انجام شده است. یافتههای پژوهش نشان میدهد همه شاخص هایی که بر اساس ادبیات مرتبط و نشست خبرگی برای مولفه های فرهنگ ریسک پذیری (گرایش به ریسک ، سبک تصمیم گیری، کانون تمرکز، و رسمیت گرایی) و همچنین عوامل تسهیل گر توسعه فرهنگ ریسک پذیری (گرایش های نگرشی و رفتاری، شایستگی های ریسک مدار، نظام انگیزشی، الگوی روابط سازمانی و الزامات سازمانی) تدوین شده اند از قابلیت تبیین گری مناسبی برخوردارند. بنابراین، این مدل بومی سازی و تایید شده می تواند به عنوان ابزاری کاربردی و عملیاتی برای تشخیص فرهنگ ریسک پذیری مطلوب و موجود در هر سازمان مورد استفاده قرار گیرد. راهکارها و الزامات معرفی شده برای تغییر و بهسازی فرهنگ موجود نیز می تواند به مدیریت فرهنگ ریسک پذیری در سازمان مساعدت کنند.

Keywords:

ریسک , مدیریت ریسک , فرهنگ ریسک پذیری , گرایش به ریسک , سبک تصمیم گیری , کانون تمرکز , رسمیت گرایی