گفتمانی »تقریبی« بر واژه شناسی »گفتمان«

گفتمان« را میتوان معادل فعل یونانی « disceurse» به معنای حرکت سریع در جهات گوناگون دانست. هرچند این مفهوم به معنی تجلی زبان در گفتار یا نوشتار استفاده میشود، ولی همانطور که از ریشه این مفهوم پیداست در علم بیان کلاسیک بر زبان بهعنوان »حرکت« و »عمل« تاکید میگردد. کلمات و مفاهیم ثابت و پایدار نبوده و در زمانها و مکانهای مختلف دچار دگرگونشده و معانی متفاوتی را القا میکنند . هرچند دگرگونی در ارتباطات خود ساخته دگرگونیهای اجتماعی یا سیاسی و ...است، لذا چون این عوامل و شرایط ثایت نیستند ساختار زبان نیز که درواقع توضیحدهنده این شرایط است نمیتواند ثابت و پایدار باقی بماند. درواقع کلمات و مفاهیم تنها ابزارهای برقراری ارتباط میان مردم نیستند و کنایات و علائم و...نیز در برقراری چنین ارتباطاتی موثرخواهند بود. بر این اساس در جهت طبقهبندی شکلهای مختلف ارتباطات میان افراد، واژه گفتمان یکی از بهترین عوامل شناخت است. پژوهش حاضر به روشی توصیفی- تحلیلی با تکیهبر منابع کتابخانهای درصدد است به دنبال تاکید بر گفتمانی قوی با تکیه بر مفهوم شناسی خود واژه »گفتمان« در جهت رسیدن به تجمیع اجتماعی مذاهب اسلامی باشد. تکیه بر مفهوم واژه گفتمان، تقریب را از سخن و مباحث نظری خارج کرده و دنبالهروی حرکت، عمل و تفکر راهبردی و هر آنچه که موثر در واقعیت است، میباشد. همچنین اصول حاکم در بطن این مفهوم، کمک شایانی در جهت ادراک حقیقی تقریب کرده و آن را از حالت شعارزدگی و تکیه بر گفتگوی صرف خارج مینماید و رهیافتی حقیقی در جهت تقریب مذاهب خواهد بود.

Keywords:

گفتمان , تقریب مذاهب , تفکر راهبردی , تقریب حقیقی , پدیده اجتماعی