بررسی روش های کنترل آب های زیرزمینی در سازه های زیرزمینی

فضاهای زیرین شهرهای امروزی به واسطه افزایش جمعیت، توسعه تکنولوژی، افزایش تهدیدات نظامی و صرفه جویی های اقتصادی به فضایی پیچیده اما مهم و کارا تبدیل شده است. این اهمیت را می توان در احداث انواع سازه های زیرزمینی نظیر تونل ها، شبکه مترو و مخازن زیرزمینی مشاهده نمود. در اجرای عملیات حفاری تونل ها و فضاهای امن زیرزمینی مشکلات متعددی پیش روی اجراکنندگان آن وجود دارد که اغلب روند پیشرفت کار را با کندی یا توقف مواجه می سازد. یکی از این مشکلات، هجوم آب های زیرزمینی به داخل تونل و یا فضاهای زیرزمینی می باشد که در مناطق آبدار و در لایه های خاصی با وضعیت ساختاری ویژه آن به وجود می آید که یکی از بزرگ ترین مشکلات در فضاهای زیرزمینی می باشد. این مشکل در تونل هایی که با شیب منفی حفر می گردند بیشتر نمایان می شود به طوری که همیشه باید تمهیدات ویژه ای اندیشیده شده تا حین اجرا دچار مشکلات پروژه ای، افزایش هزینه و مدت زمان ساخت نشد. باید توجه داشت لزوما آب های زیرزمینی می توانند در صورتی که جریان شدیدی داشته باشند موجب آسیب به دیواره های بتنی تونل ها و در پی آن موجب ریزش تونل گردند. به همین علت می بایست روش مناسبی برای مهار و کنترل آب های زیرزمینی در پروژه های حفاری بخصوص حفر تونل ها در نظر گرفته شود. برای کنترل آب های زیرزمینی با توجه به شرایط محیطی و پروژه ای می توان از روش های متنوعی با کاربری مختص به هر پروژه، مانند روش های پمپاژ آب، تزریق گروت های سوسپانسیونی (سیمانی یا رسی)، تزریق مواد شیمیایی، روش هوای فشرده و روش انجماد به منظور مهار یا حذف آب های زیرزمینی در پروژه های حفاری مانند حفر تونل استفاده نمود. در این پژوهش، شفت ارتباطی اول که ارتباط دهنده خطوط اول و دوم متروی شهر اصفهان است، مورد بررسی قرار داده شد، که با توجه به تجارب قبلی و بودجه اختصاصی، از روش پمپاژ برای مهار آب های زیرزمینی استفاده شد.

Keywords:

سازه های زیرزمینی , آب های زیرزمینی , تونل , حفاری