مقایسه تاثیر هشت هفته تمرینات ثباتی سهرمن با تمرینات بازآوری پاسچرال بر ناتوانی، عملکرد تنفسی و کنترل حرکتی بیماران مبتلا به سندرم اکستنشن کمری

هدف:سندرم اکستنشن کمری (Extension Lumbar Syndrome) جز یکی از انواع کمردردهای مکانیکال (mechanical back pain) است حرکات یا پاسچرهای تکراری، یکی از دلایل اصلی بروز آن می باشد که مشکلات و اختلالاتی را در افراد ایجاد می کند. مداخلات مختلفی برای بهبود علائم افراد مبتلا به کمردرد عنوان شده است اما تحقیات محدودی به بررسی سندرم اکستنشن کمری و اثر تمرینات بر آن پرداخته اند. لذا هدف از پژوهش حاضر مقایسه تاثیر تمرینات ثباتی سهرمن با تمرینات موسسه بازآوری پاسچرال (Postural Restoration Institute; PRI)  بر ناتوانی، عملکرد تنفسی و کنترل حرکتی افراد مبتلا به سندرم اکستنشن کمری بود.روش بررسی:در این پژوهش نیمه تجربی ۲۲ فرد مبتلا به کمردرد مزمن مکانیکال با سندرم اکستنشن کمری با تشخیص متخصص بررسی و به صورت در دسترس انتخاب شدند و پس از شرح روند مطالعه و تایید آزمودنی ها، وارد مطالعه شدند. آزمودنی ها به صورت همتاسازی به دو گروه مساوی تمرینات ثباتی سهرمن (میانگین سن± انحراف استاندارد: ۶/۱۲ ± ۵۱/۵ سال، قد: ۴/۷ ± ۱۶۸/۷ سانتی متر و وزن: ۹/۳ ± ۷۴/۴ کیلوگرم) و تمرینات PRI  (میانگین سن± انحراف معیار: ۶/۲ ± ۵۱/۱ سال، قد: ۲/۲ ± ۱۶۸ سانتی متر و وزن: ۹/۷ ± ۷۵/۴ کیلوگرم) تقسیم شدند. گروه های تمرینی، تمرینات را به مدت هشت هفته و سه جلسه ۴۵ دقیقه ای در هفته انجام دادند. میزان ناتوانی (مقیاس درد و ناتوانی کبک)، عملکرد تنفسی (پرسش نامه خود ارزیابی تنفس) و کنترل حرکتی (تست لوموجوکی) قبل و بعد از تمرینات ارزیابی گردید. داده ها با استفاده از روش آماری آزمون t همبسته و تحلیل کوواریانس مورد آنالیز قرار گرفت (۰/۰۵>p)یافته ها:نتایج تحقیق نشان داد که تفاوت معناداری بین میانگین عملکرد تنفسی دو گروه تمرینات ثباتی سهرمن ( پیش ۴/۵±۱۶ و پس از هشت هفته ۳/۶±۱۰)؛ با تمرینات PRI (پیش ۵/۲±۱۶/۸ و پس از هشت هفته ۳/۷±۷/۷ ) افراد مبتلا به سندرم اکستنشن کمری وجود دارد (۰/۰۲۳=p). همچنین تفاوت معناداری بین میانگین کنترل حرکتی دو گروه تمرینات ثباتی سهرمن ( پیش ۰/۸۷±۴/۲ و پس از هشت هفته ۰/۹۴±۴/۹)؛ با تمرینات PRI (پیش ۰/۸۷±۳/۸ و پس از هشت هفته ۰/۹۳±۵/۵) افراد مبتلا به سندرم اکستنشن کمری وجود دارد (۰/۰۰۴=p). هرچند تفاوت معناداری بین میانگین ناتوانی دو گروه تمرینات ثباتی سهرمن ( پیش ۱۳/۸±۵۵/۲ و پس از هشت هفته ۱۳/۲±۳۰/۲)؛ با تمرینات PRI (پیش ۱۲/۷±۵۵/۹ و پس از هشت هفته ۱۲/۹±۲۷/۵) افراد مبتلا به سندرم اکستنشن کمری وجود ندارد (۰/۳۸۹=p). بنابراین گروه PRI (عملکرد تنفسی ۵۴% ؛ کنترل حرکتی ۴۴%) نسبت به گروه تمرینات ثباتی سهرمن (عملکرد تنفسی ۳۷% ؛ کنترل حرکتی ۱۶%) بهبود بیشتری را داشتند.نتیجه گیری:می توان بیان کرد که هر دو مداخله تمرینات ثباتی سهرمن و تمرینات PRI می تواند در کاهش ناتوانی و بهبود عملکرد تنفسی و کنترل حرکتی افراد مبتلا به کمردرد مثمر ثمر باشد اما با توجه به اختصاصی بودن تمرینات PRI طبق الگوهای پاسچرال و همچنین اهمیت پررنگ تر دیافراگم به عنوان عضله حیاتی ثبات لوکال، تمرینات PRI می تواند اثرات بهتری نسبت به تمرینات ثباتی سهرمن داشته باشد.

Keywords:

کمردرد‎ ‎مکانیکال , سندرم اکستنشن کمری , تمرینات ثباتی سهرمن , تمرینات بازآوری پاسچرال , موسسه بازآوری پاسچرال