مطالعه و شناختی دقیق بر عدم قطعیت سیاست اقتصادی و ریسک سقوط قیمت سهام

سیاست اقتصادی (Economic policies) یکی از اصطلاحات علم اقتصاد است که به معنای مجموعه دخل و تصرف آگاهانه دولت در بعضی امور اقتصادی به منظور دستیابی به هدف اقتصادی مشخص است. سیاست های اقتصادی یک کشور، در برگیرنده سیاست گذاری های مختلفی همچون سیاست پولی، سیاست مالی، سیاست درآمدی، سیاست بازرگانی، سیاست تثبیتی و سیاست ارزی است. هرکدام از این سیاست ها، اهداف خاص خود را دنبال می کنند، تا جامعه بتواند به اهداف کلان اقتصادی، یعنی رشد، توسعه و رفاه اجتماعی دست یابد. سیاست اقتصادی اقداماتی است که حکومت ها در خصوص اقتصاد انجام می دهند. این سیاست نظاماتی برای سطوح مالیات، بودجه های دولتی، نقدینگی و نرخ بهره و نیز بازار کار، ملی سازی و بسیاری از زمینه های مداخله دولت در اقتصاد تعیین می کند. این سیاست ها تحت تاثیر سازمان بین المللی مانند صندوق بین المللی پول یا بانک جهانی و نیز عقاید سیاستی و خط مشی احزاب سیاسی هستند. امروزه تقریبا در تمام اقتصادها، دولت به نوعی در اقتصاد دخالت می کند. دولت ها کم و بیش در همه عرصه های اقتصادی مانند تولید و توزیع و تجارت و بازرگانی، رشد و توسعه اقداماتی انجام می هند. سیاست اقتصادی به اقدامات و مداخلات دولت در اقتصاد برای نیل به اهداف معینی گفته می شود. لذا هرگونه سیاست گذاری مستلزم سه امر است: ۱: تعیین اهداف یا ترسیم وضعیت مطلوب؛ ۲: شناخت وضع موجود؛ ۳: یافتن ساز و کاری برای حرکت از وضع موجود به سمت وضعیت مطلوب. ما تاثیر عدم قطعیت سیاست اقتصادی (EPU) را بر ریسک سقوط شرکت بررسی می کنیم. ما بر اساس نمونه بزرگی از شرکتهای بورس چین در دوره زمانی ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۷ ، شواهد تجربی را ارائه می دهیم که نشان می دهد شرکت ها با افزایش EPU احتمالا سقوط قیمت سهام را تجربه می کنند. تجزیه و تحلیل های مقطعی بیشتر نشان می دهد که تاثیر EPU بر ریسک سقوط قیمت سهام برای شرکتهایی که بازده آنها نسبت به EPU حساس تر است ، قوی تر است. به طور خاص ، سهام های جدیدتر (جوان) ، سهام های کوچک ، سهام های با نوسانات زیاد و سهام رشدی که ذاتا دارای عدم قطعیت بالاتری هستند ، نسبت به EPU حساس تر هستند و از نظر ریسک سقوط، بیشتر تحت تاثیر EPU قرار می گیرند. ما همچنین نشان می دهیم که EPU با ریسک سقوط قیمت سهام انباشته در سطح بازار به طور مثبت و معناداری رابطه دارد.