بررسی اثر ورزش درمانی بر عملکرد سیستم پروپریوسپتیو بیماران مبتلا به کمردرد مزمن

سابقه و هدف: کمردرد مزمن یک مشکل بزرگ بالینی است و از شایع ترین انواع بیماری ها محسوب می شود. فقدان اطلاعات کافی در باره چگونگی بروز مجدد پس از اولین دوره درمانی در برخی از بیماران، ضرورت مطالعات بیش تر در این زمینه را نشان می دهد. هدف از این تحقیق، بررسی اثر یک دوره ورزش درمانی ویژه بر کاهش درد و ناتوانی و بهبود عملکرد گیرنده های حسی - عمقی بیماران مبتلا به کمردرد مزمن می باشد.مواد و روش ها: افراد مورد مطالعه شامل ۱۶ زن مبتلا به کمردرد مزمن که در برنامه ورزش درمانی شرکت داشتند و ۳۰ زن سالم داوطلب بودند. شدت درد و ناتوانی توسط پرسشنامه کیوبک و اوسوستری به دست آمد. با استفاده از یک دستگاهDynamic Stability Platform عملکرد سیستم پروپریوسپتیو هر دوگروه سالم و بیمار در وضعیت های ایستاده و خمیده (۴۵ درجه) اندازه گیری شد. در بیماران، تمام متغیرها بعد از سه ماه حرکت درمانی مجددا اندازه گیری شد.یافته ها: یافته های این بررسی نشان داد که درد کمر و میزان ناتوانی به ترتیب حدود ۵۸ درصد و ۵۳ و بهبود یافتند. میزان نوسانات وضعیت اندام بیماران قبل از درمان، ۳/۳ برابر افراد سالم بود و بعد از درمان حدود ۷۰ درصد کاهش یافت که نشان دهنده بهبود عملکرد سیستم پروپریوسپتیو بیماران بوده است.استنتاج: عملکرد سیستم پروپریوسپتیو بیماران مبتلا به کمردرد با ضعف همراه است. ورزش درمانی منجر به کاهش درد و ناتوانی و بهبود عملکرد سیستم پروپریوسپتیو بیماران مبتلا به کمردرد مزمن می شود. در هر دو مرحله تشخیص و درمان، ارزیابی عملکرد سیستم پروپریوسپتیو از اهمیت بالینی برخوردار است.

Keywords:

Back pain , Ëxerciese Therapy , کمردرد , ورزش درمانی , نوسانات وضعیت اندام