تحلیل فضایی جمعیت و فعالیت شهر تهران در مقایسه با زون های پیشنهادی طرح جامع

ساختار فضایی واژه ای است که از دو مفهوم فضا و ساختار سرچشمه می گیرد.همچنین شهر نیز به عنوان یک نظام دارای اجزایی است که همچون اندام های موجود زنده با یکدیگر ارتباط ارگانیک دارند. . هدف از تحقیق حاضر سنجش الگوی پراکنش فضایی جمعیت و فعالیت و مدل سازی زون های پیشنهادی طرح جامع شهر تهران می­باشد. روش تحقیق حاضر توصیفی – تحلیلی و مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای، اسنادی و بررسی های میدانی است.در ابتدا به منظور سنجش الگوی پراکنش فضایی جمعیت و فعالیت شهر تهران از تحلیلگرهای فضایی مانند خود همبستگی فضایی موران[۱]، Getis-Ord General G و HOT SPOT استفاده شده است و سپس به مدل سازی زون های پیشنهادی طرح جامع شهر تهران و تحلیل آن پرداخته شده است. نتایج بیانگر این بود،شهر تهران دارای ساختار فضائی استثنائی است. این شهر دارای تراکمی بالا و ساختار چند مرکزی نه چندان قوی است. مجموع یافته ها و مدل های تحلیل ساختار فضایی شهر تهران نشان می دهد که بر اساس آمار سال ۱۳۸۵ و ۱۴۰۰، جمعیت دارای الگوی خوشه ای و فعالیت نیز الگوی غیر خوشه ای دارد. ولی طرح جامع هر دو متغیر جمعیت و فعالیت را پراکنده در نظر گرفته است و نشان می دهد طرح جامع در مغایرت با الگوی وضع موجود است. بطوریکه الگوی وضع موجود، ساختار چندمرکزی مطلوب را نشان می دهد، ولی الگوی پیشنهادی طرح جامع در مغایرت با آن است.   [۱] Spatial Autocorrelation Global Moran's I

Keywords:

پراکنده رویی , ساختار فضایی , ساختار چند مرکزی , طرح جامع تهران