تاثیر رهبری تحول آفرین بر عملکرد شغلی اعضای هیات علمی با میانجی گری درگیری شغلی

هدف پژوهش حاضر ارائه راهکارهای کاربردی به منظور بهبود عملکرد شغلی اعضای هیات علمی، بر اساس رهبری تحول آفرین و عملکرد شغلی است. این پژوهش از لحاظ هدف کاربردی و از نظر روش، توصیفی همبستگی است. در این پژوهش ابتدا مدل نظری و فرضیه های پژوهش توسعه داده شد. سپس به کمک مدل معادلات ساختاری و آزمون رگرسیون فرضیه های پژوهش بررسی شدند. جامعه آماری تحقیق، اعضای هیات علمی یکی از مراکز دانشگاهی نظامی است. بدین منظور نمونه ای برابر با ۲۱۰ نفر بر اساس جدول مورگان و به روش نمونه گیری تصادفی به دست آمد. داده ها از طریق پرسشنامه جمع آوری شد. برای اندازه گیری سطح درگیری شغلی از پرسش نامه درگیری شغلی کانونگو (۱۹۸۲) با ۱۰ گویه، عملکرد شغلی از پرسش نامه پاترسون (۱۹۷۰) با ۱۵ گویه و رهبری تحولی از پرسش نامه باس و الولیو (۲۰۰۶) با ۲۰ گویه استفاده گردید. پایایی ابزارهای تحقیق از طریق الفای کرونباخ مورد بررسی قرار گرفت. روایی ابزارها از طریق روایی محتوا و سازه ای مورد بررسی قرار گرفت. نتایج به دست آمده از پژوهش نشان داد که رهبری تحول آفرین بر عملکرد شغلی اعضای هیات علمی تاثیر مثبت داشته و نقش میانجی گری درگیری شغلی در تاثیر رهبری تحول آفرین بر عملکرد شغلی اعضای هیات علمی به تایید رسید. از سوی دیگر، تحلیل رگرسیون نشان داد که مولفه ی حمایت های رشد دهنده، بیشترین تاثیر بر عملکرد شغلی دارد.

Keywords:

درگیری شغلی , رهبری تحولی , عملکرد شغلی , اعضای هیات علمی