جلوه های تمثیلی و نمادین «جان» در دیوان شمس تبریزی
Publish Year: 1394
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 51
This Paper With 14 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_PLLJ-7-24_004
تاریخ نمایه سازی: 3 آبان 1402
Abstract:
نماد انگاری از اساسیترین ارکان و اجزاء لاینفک متون صوفیانه و تعلیمی در تمام تاریخ محسوب میشود. در این میان، عارفانی که شاعرانهتر و هنرمندانهتر میاندیشیدهاند، از ظرفیت نماد پردازی، بیشترین سهم را در القای آراء و افکار خود بردهاند. مولانا از جمله عارفان شاعری است که به مدد ذوق هنری و زبان سخته و ادیبانهی خود، پیامهای بیشمار و جهان شمولش را در لفافهی واژگان خاص، به مخاطبانش عرضه میدارد. بنابر این، یکی از جلوههای زیبای غزلیات شمس، دریافتهای تازه و نمادینی است که حضرت مولانا جلال الدین بلخی از برخی واژهها به دست میدهد. جان و مفاهیم و ترکیبات مربوط به آن را میتوان از این دسته به حساب آورد. در این جستار، واژه «جان» و مترادفات آن در غزلیات شمس، از دیدگاه فوق مورد تحلیل و بررسی قرار میگیرد.
Keywords:
Authors
مسعود سپه وندی
استادیار زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه آزاد اسلامی- واحد خرم آباد- ایران