تاثیر ۸ هفته تمرین اینتروال متوسط شنا بر فاکتورهای تنفسی قلبی و Vo۲max در ماموران آتش نشانی ۳۰-۴۰ سال شهر تهران

مهمترین فاکتورهای آمادگی جسمانی شاخص های قلبی تنفسی است زیرا رابطه مستقیم با سلامت عمومی بدن دارند. تمرینات تناوبی یا اینتروال نیز به عنوان بخش بسیار مهمی از فعالیت های ورزشی نقش موثری در بهبود و ارتقاء کیفیت و کمیت سلامتی دارند. لذا هدف از این تحقیق بررسی تاثیر ۸ هفته تمرین اینتروال شنای بر برخی فاکتورهای تنفسی و قلبی و شاخص های Vo۲max در ماموران آتش نشانی ۳۰-۴۰ سال شهر تهران بود. جامعه آماری تحقیق عبارت بودند از کلیه ماموران آتش نشانی ۳۰-۴۰ سال شهر تهران که دارای فعالیت ورزشی منظم بوده اند. ۰۳ نفر به عنوان نمونه تحقیق انتخاب و به صورت تصادفی در یکی از گروه های تمرین اینتروال شنا و کنترل قرار گرفتند. آزمودنی ها به طور منظم چهار روز در هفته تمرینات ورزشی اینتروال انجام دادند. قبل و بعد از دوره تمرینی اندازه گیری مربوط به هر یک از شاخص های قلبی تنفسی و آمادگی انجام و رکوردها ثبت گردید. داده ها با استفاده از تست تی مستقل مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفتند. یافته های تحقیق نشان داد تمرین اینتروال شنا بر شاخص های ضربان قلب ، فشار خون ، حداکثر اکسیژن مصرفی در ماموران آتش نشانی ۳۰-۴۰ سال شهر تهران تاثیر معنادار داشته است (p=۰/۰۵). تمرین بدنی پتانسیل افزایش نشانگرهای عملکردی ، بهبود عملکرد ایمنی و کاهش التهاب را به همراه دارد . به نظر می رسد تمرین اینتروال شنا با تاثیر بر ظرفیت ها و حجم های قلبی ریوی عاملی مهم در تغییرات اختصاصات تنفسی بودند.

Keywords:

تمرین اینتروال , شنا , حجم های ریوی , شاخص های قلبی تنفسی , پرسنل آتشنشانی