اثربخشی زوج درمانی مثبت نگر و پذیرش و تعهد بر افزایش سازگاری زناشویی

مقدمه تحقیقات نشان داده است روان­درمانی مثبت­گرا به سازگاری زناشویی در زوجین منجر می شود. از سوی دیگر درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد  در کاهش مواردی همچون کشمکش و منازعه، سازگای و تعهد به معنای داشتن زندگی غنی و پرمعنا موثر بوده است اما در زمینه مقایسه این دو رویکرد شکاف تحقیقاتی وجود دارد.هدف این پژوهش مقایسه اثر بخشی زوج­درمانی مثبت­نگر و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر افزایش سازگاری زناشویی در زوجین  بود. روش کار روش پژوهش حاضر از نوع شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل کلیه زوجین خواهان میل به طلاق بود که جهت زوج­درمانی به مراکز مشاوره خانواده شهر ایرانشهر در سال۱۳۹۹ مراجعه نموده بودند. ۴۵ زوج به روش دردسترس به عنوان نمونه انتخاب شدند و سپس به طور تصادفی در دو گروه ۳۰ نفری آزمایش و یک گروه ۳۰ نفری گواه تقسیم شدند. شرکت کنندگان به پرسشنامه سازگاری زناشویی لاک و والاس (۱۹۹۵) پاسخ دادند.  آموزش زوج­درمانی­مثبت­نگر سلیگمن و سیکزنت میهالی (۲۰۰۰) و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد هیز، استروساحل و ویلسون (۲۰۱۲) در ۸  جلسه ۹۰ دقیقه­ای بر روی گروه های آزمایش اجرا و پس از اتمام جلسات پس­آزمون انجام شد. در پایان بعد از اجرای پس آزمون نتایج با آزمون تحلیل کوواریانس مورد تحلیل قرار گرفت. نتایج نتایج نشان داد آموزش زوج­درمانی­مثبت­نگر و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در افزایش سازگاری زناشویی در زوجین موثر بوده است (۰۱/۰P<). همچنین آموزش  زوج درمانی مثبت نگر نسبت به درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد تاثیر معنی دار تری داشت (۰۱/۰P<). نتیجه گیری با توجه به اینکه هر دو مداخله دارای تاثیر قدرتمندی بر افزایش سازگاری زناشویی داشتند، ولی زوج درمانی مثبت نگر در افزایش سازگاری زناشویی و مسامحه موثرتر بود لذا ترکیب این دو روش در مداخلات زوج درمانگری احتمالا به نتایج موثرتری منتج می گردد.

Keywords:

زوج درمانی مثبت نگر , درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد , سازگاری زناشویی , زوجین