تبیین ابعاد زمینه گرایی در طراحی معماری مجموعه فرهنگی هنری

انسان موجودی چندبعدی است و در هر یک از ابعاد وجودی خود نیز دارای نیازها و تمایلاتی است که حرکت دائمی را برای او رقم می زد. معماری را می توان پدیده ای دانست که از بر فرهنگ تاثیر می گذارد و از آن تاثیر می پذیرد ،که همچون آیینه ای برگرفته از اندیشه های انسان در ارتباط با فضا و زیباشناسی می باشد. به همین سبب معماری هر دوره انعکاس فرهنگ و هنر آن محسوب می شود. زمینه گرایان اجتماعی-فرهنگی بر این باورند که فرهنگ مجموعه ی قواعدی را می آفریند که شکل ساخته شده بازتابی از آن می باشد ،مردم به وسیله فرهنگ یعنی مجموعه ی ارزش ها، باورها ، جهان بینی و نظام های نمادین مشترک به محیط خود معنی می دهند و فضای خالی را به مکان تبدیل می کنند. متاسفانه پس از دوره ی شکوفایی صنعت و تکنولوژی، طراحی ابنیه مخصوصا فضاهای فرهنگی ،که پاسخگوی بسیاری از نیازهای انسان ها می باشند، بسیار کمرنگ شد. به گونه ای که پس از انقلاب صنعتی و شکل گیری معماری مدرن در بسیاری از شهرها ارتباط صحیح میان میراث معماری پیشینیان و نیازهای امروز و از طرفی هنر و ارزش های فرهنگی با چالش های گوناگونی مواجه شد. به گونه ای که در دوه مدرن تاکید بر ابتکار و نفی گذشته باعث از بین رفتن تداوم بصری محیط کالبدی گردید. از این رو در نظر گرفتن محیط های فرهنگی هنری که بازتابی از فرهنگ و هنر منطقه با توجه به زمینه های بومی و محلی آن باشد بسیار حائز اهمیت بوده که موجب افزایش فرهنگ و هنر منطقه می گردد. در این مقاله سعی شده است به ابعاد زمینه گرایی و نقش آن در طراحی معماری مرکز فرهنگی هنری پرداخته شود.

Keywords:

زمینه گرایی , طراحی معماری , فرهنگ , هنر