سیاست گذاری حکمروایی شهری دانش بنیان در کلان شهرها

طی چند دهه اخیر، مدیریت شهری در امر سیاست گذاری ها مبتنی بر دانش و برنامه ریزی استراتژیک به عنوان پیش شرط توسعه و پیشرفت کلان شهرها مطرح شده است. از سوی دیگر، نظام مدیریت شهری ایران همانند نظام برنامه ریزی توسعه شهری متمرکز است و سازمان ها و دستگاه های ملی - محلی در امر تصمیم گیری و اجرا تاثیر بسزایی دارند اگرچه در سطوح ملی سازمان هایی نظیر شهرداری ها و شورای اسلامی شهرها از مهم ترین و موثرترین نهادها می باشند لیکن بنا بر قوانین و مقررات مصوب به شدت تحت تاثیر سازمان های فرادست و یا موازی دولتی می باشند و در سیاست گذاری محلی از حداقل استقلال برخوردارند. دراین ارتباط، موضوع نارضایتی از مدیریت و حکمروایی ناهماهنگ شهری در شهرداری اهواز و سایر دستگاه های اجرایی دولتی می توان به افزایش سطح نارضایتی ها به دلیل عملکرد جزیره ای هرکدام اشاره نمود. عدم توانایی رهیافت های سنتی توسعه شهری ناشی از رویکرد بالابه پایین در تبیین و تحلیل مسائل شهری و ارائه راهکارهای مناسب توسعه محلی و رفع نابرابری های فضایی همچنین پیامدهای طراحی سیاست ها در قالب خط مشی های استاندارد (علی رغم تنوع مناطق) و در خارج از سطوح محلی، بی توجهی به شرایط و محتوای اقتصادی، سیاسی، اجتماعی، محیطی و نهادی که موجب جداسازی ساختار اجتماعی و فضایی، جدایی گزینی های اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و بیوفیزیکی و رشد فزاینده مصرف و اجتناب ناپذیر سقوط ساختارها و دشواری مدیریت این شهرها می شود. توسعه فعالیت های دانش بنیان، از نظر محیطی، دوستدار محیط زیست و با حداقل کربن، حمل ونقل پایدار و کاهش دهنده اثرات تغییرات اقلیمی و نهایتا قابل تحمل تر، از نظر اقتصادی، تاب آوری، کارآفرین تر و رقابتی تر، از نظر اجتماعی و سیاسی، عادلانه تر، همبسته تر، شفاف تر، مسئولیت پذیرتر و پاسخگوتر است، شده است. باتوجه به اینکه فعالیت های مرتبط با KBUD با نهادهای مرتبط با یادگیری و نوآوری سروکار دارد، شناخت و به کارگیری ابزارهای سیاستی همچون رهیافت نهادگرایی جدید در عرصه سیاست گذاری توسعه شهری دانش بنیان امری اجتناب ناپذیر می نماید. لذا پژوهش حاضر سعی براین دارد که پس از توصیف شهر دانش بنیان به بررسی سیاست های حکمروایی دانشی بپردازد.

Keywords:

حکمروایی شهری , شهر دانش بنیان , کلانشهرها