اثر محرومیت از خواب بر عملکرد استقامتی و پاسخ های هورمونی به فعالیت استقامتی

مقدمه و هدف: محرومیت از خواب بر عملکرد فیزیولوژیکی و روانی افراد  تاثیرگذار می­باشد و احتمالا تقاضای انرژی دستگاه­های بدن را افزایش می­دهد. به نظر می­رسد محرومیت از خواب می­تواند بر عملکرد ورزشکاران اثرات منفی داشته باشد و ترشح هورمون­های بدن را تحت تاثیر قرار دهد. پژوهش حاضر اثر محرومیت از خواب را بر عملکرد استقامتی و پاسخ­های هورمونی به فعالیت استقامتی بررسی کرد.   مواد و روش­ها: ۲۰ مرد جوان با سابقه تمرین مقاومتی به­طور تصادفی و دو سو کور به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. در دو روز مجزا یک بار پس از خواب شبانه روزی طبیعی و بار دیگر پس از ۲۴ ساعت محرومیت از خواب عملکرد استقامتی آزمودنی­ها با استفاده از آزمون بروس ارزیابی شد. بلافاصله پس از آزمون بروس، نمونه­های خونی جمع­آوری و سطوح کورتیزول و تستوسترون با روش Chemiluminescence و سطوح اپی­نفرین و نوراپی­نفرین با روش الایزا اندازه­گیری گردید. به منظور تجزیه و تحلیل داده­ها از آزمون­های آماری t وابسته و t مستقل به ترتیب جهت بررسی تغییرات درون گروهی و بین گروهی متغیرهای پژوهش استفاده شد.   نتایج: در گروه تجربی حداکثر اکسیژن مصرفی به­طور معنی­داری کاهش (۰۴۸/۰=P < /span>) و کورتیزول به­طور معنی­داری افزایش یافت (۰۰۵/۰=P < /span>). کورتیزول پس آزمون گروه تجربی به­طور معنی­داری بیشتر از گروه کنترل بود (۰۲۲/۰=P < /span>) ولی در سایر متغیرها تفاوت معنی­داری بین دو گروه مشاهده نشد.   نتیجه­گیری: مطالعه ما نشان داد که ۲۴ ساعت محرومیت از خواب می­تواند اثرات منفی بر عملکرد استقامتی داشته باشد و موجب افزایش پاسخ کورتیزول و عدم تغییر پاسخ تستوسترون، اپی­نفرین و نوراپی­نفرین به فعالیت استقامتی شود.

Keywords:

محرومیت از خواب , عملکرد استقامتی , پاسخ های هورمونی