بازتاب یک شاخصه گویشی، در مصرعی از شاهنامه فردوسی به آب دو دیده نباید گریست
Publish place: Journal of Literary Studies، Vol: 54، Issue: 1
Publish Year: 1400
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 42
This Paper With 11 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_JLSS-54-1_005
تاریخ نمایه سازی: 8 آبان 1402
Abstract:
در این پژوهش، بازتاب یک شاخصه گویشی در مصرعی از شاهنامه فردوسی نشان داده می شود. این مصراع: «به آب دو دیده نباید گریست» در داستان رستم و سهراب آمده است. اغلب شاهنامه پژوهان، برای آن شرح و توضیح بیان نکرده اند، برخی معانی ارائه شده نیز پذیرفتنی به نظر نمی رسد. برپایه نتایج این مقاله، دشواری این مصراع از کاربرد تکواژ «به» در معنایی نادر و کمیاب سرچشمه می گیرد. با این توضیح که این تکواژ، در این کاربرد، با حرف اضافه «به» در فارسی امروز ایران، تحول یافته pad در فارسی میانه، پیوندی ندارد، بلکه صورت گویشی abē در فارسی میانه معادل "بی و بدون" در فارسی امروز ایران است. بر این مبنا، عبارت کنایی «به آب دو دیده گریستن (= بی اشک گریستن)» به معنی "مستاصل و درمانده شدن" است. افزون بر این، مصراع مذکور برگرفته از یک مثل محلی است که هنوز با همان معنا و مفهوم به کار رفته در شاهنامه فردوسی، با دو صورت آوایی: "be ow dida girya kadan" و be âw dida čixrâ mukuna''" در برخی گویش های خراسان بزرگ برجای مانده است. داده های گویشی استفاده شده در این پژوهش، به کمک گویش نامه ها و پژوهش میدانی فراهم آمده است.
Keywords:
Authors
محسن صادقی
عضوهیات علمی دانشگاه پیام نور