امکان سنجی استفاده از سوپر جاذب رطوبت به منظور کاهش تنش خشکی وارده به ذرت(Zea mays L.) در یک نظام زراعی کم نهاده در شرایط مشهد

به منظور بررسی اثر سوپرجاذب در کاهش تنش خشکی در گیاه ذرت (Zea mays L.)، آزمایشی به صورت اسپلیت پلات در قالب بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در سال زراعی ۹۱-۱۳۹۰ در مزرعه پژوهشی دانشکده کشاورزی دانشگاه فردوسی مشهد انجام شد. کرت های اصلی شامل: ۱) کاربرد۴۰ کیلوگرم در هکتار سوپرجاذب، ۲)۸۰ کیلوگرم در هکتار سوپرجاذب، ۳) عدم مصرف سوپرجاذب و کرت های فرعی شامل فواصل مختلف آبیاری (۷،۱۰،۱۴ روز بودند). نتایج آزمایش نشان داد که ارتفاع بوته (۵/۱۴۰ سانتی متر)، ماده خشک (۵/۱۴۴ گرم در مترمربع) تحت تاثیر سوپرجاذب قرار گرفت، به طوری که بیشترین مقدار آنها از کاربرد سطح دوم سوپرجاذب حاصل شد. ارتفاع بوته، ماده خشک، دمای کانوپی، تعداد ذرت، وزن تر، عملکرد اقتصادی، و وزن صد دانه تحت تاثیر فواصل آبیاری قرار گرفتند و هیچ تفاوت معنی داری بین دور آبیاری ۱۰ و۱۴ روز بین ارتفاع بوته، ماده خشک، دمای کانوپی، شاخص برداشت و وزن صددانه وجود نداشت که این نتایج می تواند در رابطه با کاهش آب مورد نیاز برای آبیاری ذرت مهم باشد. اثر تیمارهای آزمایشی بر شاخص برداشت غیرمعنی دار بود. برهمکنش بین سوپرجاذب و فواصل آبیاری نشان داد که در سطح دوم سوپرجاذب تفاوت قابل ملاحظه ای بین فواصل آبیاری ۱۰ و ۱۴ روز درتمام صفات وجود نداشت. اثرات متقابل برای فواصل آبیاری ۷ و ۱۴ روز برای تمامی شاخص ها به جز ماده خشک و عملکرد اقتصادی یکسان بود. به نظر می رسد که افزایش مصرف سوپرجاذب در افزایش ظرفیت نگهداری آب در خاک و در نهایت کاهش تنش خشکی موثر بود و افزایش فواصل آبیاری از ۷ به ۱۴ روز هیچ گونه کاهشی درعملکرد و اجزای عملکرد ذرت در شرایط مشهد ایجاد نمی کند.

Keywords:

شاخص برداشت , عملکرد دانه , دور آبیاری , منطقه نیمه خشک , ظرفیت نگه داری آب در خاک