تحلیل نابرابری های فضایی توزیع خدمات در سطح محلات منطقه شش تهران

عدالت فضایی و عدالت جغرافیایی به معنی توزیع عادلانه خدمات و امکانات شهری برای رسیدن به جامعه ای متوازن، و یکی از رهیافت های عدالت اجتماعی است. هدف مقاله حاضر بررسی وضعیت توزیع خدمات در سطح محلات منطقه شش براساس جمعیت، مساحت و سرانه کاربری های خدماتی است. روش تحقیق توصیفی – تحلیلی است. به منظور تحلیل نحوه توزیع خدمات در سطح محلات منطقه شش، مدل های L.Q ، ضریب امتیاز استانداردشده  و مدل VIKOR به کار گرفته شده است. سپس با به کارگیری مدل کپ­لند (Copeland) نتایج مدل­­های مذکور تلفیق شد. نتایج نشان می­دهد خدمات شهری به طور عادلانه در سطح محلات منطقه ۶ توزیع نشده است. به طوری که محلات آرژانتین ساعی و میدان ولیعصر در بهترین وضعیت، و محلات فاطمی و قزل­قلعه در پایین­ترین سطح برخورداری از توزیع خدمات قرار دارند. همچنین، یافته­ها حاکی از آن است که توزیع فضایی جمعیت و خدمات نیز به طور عادلانه انجام نگرفته است. بنابراین، با توجه به ساختار منسجم و سیستمی شهر، باید به عدالت فضایی در  نحوه پراکنش خدمات در سطح محلات منطقه ۶ و توزیع این خدمات با توجه به جمعیت آن توجه شود.

Keywords:

توزیع جمعیت , توزیع خدمات , عدالت جغرافیایی , عدالت فضایی , مدل کپ لند