تحلیل روان کاوانه داستان «دو برادر» نوشته ی غلامحسین ساعدی

پژوهش حاضر به بررسی داستان دو برادر از مجموعه داستان واهمه های بی نام و نشان غلامحسین ساعدی اختصاص دارد و بر آن است تا شخصیت های این داستان را از دیدگاه مکتب روانکاوی مورد بررسی قرار دهد. بدین منظور ابتدا با مراجعه به آثار فروید شاخصه های نگاه روان کاوانه به متن دسته بندی و در مرحله ی بعد تلاش شد تا داستان دو برادر با توجه به این شاخصه ها واکاوی گردد. به نظر می رسد که ساعدی در پردازش طرح کلی این داستان با نیم نگاهی به انگاره های کهن الگویی مکتب یونگ، داستان هابیل و قابیل را مد نظر داشته است، اما در تصویر کردن شخصیت ها و کیفیت ارتباط آنان با یک دیگر به شکلی صریح از مکتب روانکاوی فروید بهره جسته و به ویژه شخصیت های اصلی آن یعنی برادر بزرگ و برادر کوچک را با توجه به اصطلاحات کلیدی این مکتب از جمله عقده ی اودیپ، منش دهانی و منش مقعدی پرداخته است.

Keywords:

غلامحسین ساعدی , داستان دو برادر , زیگموند فروید , روانکاوی , منش دهانی , منش مقعدی