ارزیابی شاخص های تنوع زیستی محصول های باغبانی در استان سیستان و بلوچستان طی سال های ۹۵-۱۳۸۵

شرایط متنوع اقلیم استان سیستان و بلوچستان از نظر تولید محصول های باغی دارای پتانسیل های فراوانی می باشد. پژوهش حاضر به منظور ارزیابی شاخص های تنوع زیستی محصول های باغی انجام شد. محصول های باغی به هشت گروه طبقه بندی شدند. ابتدا نوع محصول های باغی و سطح زیر کشت در هر شهرستان از سازمان جهاد کشاورزی استان سیستان و بلوچستان استخراج شد. سپس انواع شاخص های تنوع زیستی مانند شانون - وینر، مارگالف و سورنسون برای محصول های باغی محاسبه شدند. نتایج نشان داد که شهرستان های ایرانشهر و زابل به ترتیب بیشترین و کمترین سطح زیر کشت محصول های باغی را به خود اختصاص دادند. همچنین، در کل استان بیش از ۳۷ گونه باغی مورد کشت قرار می گیرند که حاکی از متنوع بودن محصول های باغی در این استان می باشد. شهرستانهای خاش و زابل به ترتیب بیشترین و کمترین غنای گونهای محصول های باغی را به خود اختصاص دادند. روند شاخص تنوع شانون-وینر محصول های باغی شهرستان های ایرانشهر و زابل طی این دوره ۱۱ ساله کاهش و در سایر شهرستان های استان به صورت افزایشی بود؛ به طوری که بیشترین میانگین ۱۱ ساله شاخص تنوع شانون-وینر محصول های باغی به زاهدان (۰۲/۲) و کمترین آن به چابهار (۵۰/۰) مربوط بود. بیشترین شاخص تنوع زیستی شانون- وینر در محصول های باغی مربوط به گیاهان نیمه گرمسیری (۲۱/۱) و کمترین آن مربوط به میوه های دانه دار (۱۱/۱) بود. بیشترین و کمترین شاخص یکنواختی محصول های باغی مربوط به شهرستان های خاش (۵۱/۰) و ایرانشهر (۴۵/۰) بود. نظام باغی اصلی در استان مبتنی بر محصول های نیمه گرمسیری و به ویژه خرما می باشد. بر اساس نتایج،این استان از نظر تنوع گونه های باغی در وضعیت به نسبت مناسبی قرار داشت، با این وجود تشابه گیاهان باغبانی کشت شده بین شهرستان ها به نسبت بالا بود.

Keywords:

Shannon index , Simpson index , Sorenson index , شاخص شانون , شاخص سیمپسون , شاخص سورنسون