تاثیر عوارض شهرسازی بر سرمایه گذاری بخش خصوصی در مسکن؛ مطالعه موردی شهر تهران

شهرداری ها در ایران وابستگی بالایی به درآمدهای حاصل از بخش مسکن و شهرسازی دارند و شهرداری تهران نیز از این قاعده مستثنی نیست. از این رو، تامین منابع درآمدی لازم برای اداره شهر، بویژه در شرایط رکود بخش مسکن، از مهمترین موضوعات پیش روی شهرداری ها است. در شرایط رکود، شهرداری تهران همواره سعی کرده تا با تخفیفاتی در عوارض شهرسازی، منابع درآمدی مورد نیاز خود را تامین نماید. هدف این مقاله، بررسی اثر عوارض شهرسازی بر سرمایه گذاری در مسکن شهر تهران است. برای انجام این کار، از داده سال های ۱۴۰۰-۱۳۸۰ و روش خودرگرسیونی با وقفه های توزیعی استفاده شده است.نتایج مدل در بلندمدت نشان می دهد که عوارض شهرسازی بر سرمایه گذاری بخش خصوصی در مسکن شهر تهران تاثیر معنی داری ندارد. بنابراین اعمال تخفیفات در عوارض مذکور شاید در کوتاه مدت باعث تامین منابع درآمدی لازم برای شهرداری تهران گردد، اما در بلندمدت تاثیری نخواهد داشت. همچنین مدل بلندمدت نشان می دهد که سرمایه گذاری بخش خصوصی در مسکن تهران تحت تاثیر متغیرهای کلان اقتصادی مانند تولید ناخالص داخلی و نقدینگی است و همچنین بازدهی دارایی های رقیبی مانند سکه طلا است.

Keywords:

سرمایه گذاری بخش خصوصی , عوارض صدور پروانه ساختمانی , بخش مسکن , روش خودرگرسیونی با وقفه های توزیعی , شهر تهران